Ik kocht het boek nadat ik het interview had gezien dat de auteur Özcan Akyol weggaf in de "De wereld draait door", en hierbij overkwam als iemand met een grote bek, niet vies van enige denigrerende uitspraken naar landgenoten en andere auteurs toe en niet verhelend dat zijn eigen jeugd geen toonbeeld kan genoemd worden. Het boek, dat semiautobiografisch is, wordt door sommigen een schelmenroman genoemd; maar als je jouw leven vult met drinken en diefstallen die je uiteindelijk in de gevangenis doen eindigen, kun je meer van boef(je) dan van schelm spreken. Het feit dat de auteur vrij openlijk over al zijn fratsen tijdens zijn jeugd spreekt, zorgt er vermoedelijk wel voor dat hij door heel wat "gevestigde literatoren" wordt stilgezwegen, waarbij hij door anderen dan weer wordt opgehemeld als de "eerste echt gewetenloze schrijver van Nederland" die in één ruk wordt vergeleken met Bukowski en Céline (cfr Teun van de Keuken, op de achterflap van het boek). Dat laatste is echt wel wat overdreven, maar de zeer vlotte en realistische schrijfstijl ligt me wel en ik heb dan ook wel genoten van het boek, zonder dit nu als een meesterlijk debuutroman te willen noteren. In elk geval, heb je snel de indruk om als lezer omgeven te zijn door jonge Turken en heb je de indruk dat je mee in het verhaal zit. Het boek heeft wel een zeker "Dimitri Verhulst gehalte", maar zelf schat ik het boek "Alleen maar nette mensen" van Robert Vuijsje (die overigens eveneens lovend is over Öscan Akyol (zie terug de achterflap)) hoger in. Kortom, ik heb het boek toch wel geamuseerd gelezen, maar ik mag wel hopen dat de auteur dezelfde rechtaan rechttoe schrijfstijl zal aanhouden in zijn volgende boek, dat hopelijk wat meer zal zijn dan het louter beschrijven van een eigen leefwereld. ( )