SADIE SHAPIRO'S BREIBOEK; Robert Kimmel Smith

Wanneer een vrouw de zeventig is gepasseerd en zich heeft teruggetrokken in een bejaardenhotel, waar de dagen kalmpjes en vredig, zij het ook een pietsie eentonig verglijden, wat kan ze dan doen om zich onledig te houden gedurende de vele vrije tijd die haar door de ouderdom beschoren is? Juist. Breien. Maar breien en breien is twee. Voor Sadie Shapiro is de knot wol zo ongeveer de draad van Ariadne, die haar de weg wijst door de doolhof waarin zich het avontuur van haar leven ontrolt. Sadie, ondanks de grijze haren in puike conditie, daar ze ook nog een verwoed trimster is, schrijft op een dag een brief aan een uitgeverij omdat die, meent ze, misschien weleens een boek over breien uit wil geven en omdat zij, Sadie, nu eenmaal "een van de beste breisters van Amerika" is. Deze brief heeft grote gevolgen. Niet alleen voor Sadie, die van de ene dag op de andere een beroemdheid wordt, maar ook voor Marian Wall, de vrouw die, aanvankelijk zeer tegen haar zin, SADIE SHAPIRO'S BREIBOEK redigeert. Sadie Shapiro is geestig doch tevens gevoelig, ze is naïef doch tevens rijkelijk gezegend met gezond verstand, ze is... maar oordeelt u zelf. Ook u zult haar bij het lezen van dit verrukkelijke verhaal in uw hart sluiten.

GEHEIM DOSSIER ODESSA; Frederick Forsyth

De sinistere missie van de Odessa door Frederick Forsyth De naam ODESSA is een afkorting, en staat voor Organisation Der Ehemaligen SS-Angehdrigen (Organisatie van voormalige SS-leden). De SS was een leger in het leger, opgericht door Adolf Hitler, geleid door Heinrich Himmler en belast met het handhaven van de veiligheid in het Derde Rijk. In praktijk was het echter een instrument ter verwezenlijking van Hitlers ambitie om Duitsland te ontdoen van alle elementen die hij als "het leven onwaardig" beschouwde, om de "minderwaardige rassen in de Slavische landen" te knechten en om elke jood op het continent uit te roeien. Voor de ineenstorting troffen de meeste hooggeplaatste SS'ers in het geheim voorbereidingen om een nieuw leven te kunnen beginnen. Enorme hoeveelheden SS-goud werden bij buitenlandse banken gedeponeerd, valse identiteitspapieren werden vervaardigd, ontsnappingsroutes uitgestippeld. Toen de geallieerden Duitsland uiteindelijk onder de voet liepen was het merendeel der massamoordenaars verdwenen. De Odessa nu, was speciaal voor de SS'ers opgericht om hun ontsnapping mogelijk te maken. Toen dit gelukt was begon zij zich andere taken te stellen. Haar doel was, en is ook nu nog, vijfvoudig: het herstellen van ex-SS'ers in hun oude functies in de nieuwe Bondsrepubliek, het infiltreren van het politieke leven, het belemmeren van de justitie wanneer deze optreedt tegen een voormalige Kamerad, het plaatsen van ex-SS'ers in handel en industrie, en tenslotte het Duitse volk ervan overtuigen dat de SS-moordenaars feitelijk gewone vaderlandslievende soldaten waren en allerminst verdienen vervolgd te worden. In al deze doelstellingen heeft de Odessa, geruggesteund door de haast onuitputtelijke geldmiddelen, opmerkelijke successen geboekt, maar het allergrootste succes is wel dat zij erin is geslaagd de zogenaamde vergelding door de Westduitse rechtbanken tot een schijnvertoning te maken. Door meermalen van naam te veranderen heeft de Odessa ernaar gestreefd haar eigen bestaan te ontkennen, met het gevolg dat vele Duitsers inderdaad geneigd zijn te geloven dat de organisatie niet bestaat. Dat is echter een misvatting. De Odessa bestaat wel, en de Kameraden van het doodskopembleem zijn er tot op heden in verenigd.

DUIZEND ZOMERS; Garson Kanin

Als het allemaal voorbij is - wanneer je de balans opmaakt van je leven - wat is dan werkelijk de moeite waard geweest? Voor Freeman Osborn was, wanneer hij terugkeek, op die vraag maar één antwoord mogelijk. Sheila. Slechts door haar had hij echt geleefd. Ze hadden niet in het huwelijk kunnen treden - ze waren allebei getrouwd toen ze elkaar leerden kennen - en ze hadden elkaar maar af en toe kunnen ontmoeten. En toch was Sheila zijn wereld geweest, zijn heelal. Hij was een gelukkig mens, vond Freeman zelf, want hij had iets om aan terug te denken, en dat kon niet iedereen zeggen.

KAPITEIN BLIGH EN FLETCHER CHRISTIAAN; Richard Hough

"Ik ben door de hel gegaan ..." Herhaaldelijk gaf Fletcher Christian met deze woorden uiting aan zijn zielestrijd; tegenover zijn scheepsmakkers en zelfs tegenover zijn gezagvoerder. Maar waaruit bestond deze "hel" nu precies? Het volgende verhaal is de lezer waarschijnlijk in grote trekken reeds bekend: de lange reis naar het droomeiland Tahiti, de tirannieke kapitein, de latere muiterij. Maar hoe tiranniek was Bligh in werkelijkheid? In een tijdperk gedurende welk een leven, dat men nu mensonwaardig zou noemen, normaal geacht werd aan boord van een schip, gaf hij blijk van buitengewone zorg voor zijn bemanning. Vijftienduizend zeemijlen lang verliep de reis zonder onoverkomelijke moeilijkheden. Wat was het dan dat Christian uiteindelijk tot muiterij bracht, en met hem de helft van de bemanning? Richard Hough gelooft het antwoord daarop gevonden te hebben. Hij heeft precies dezelfde reis gemaakt als eertijds de Bounty en minutieuze onderzoekingen gedaan in allerlei uithoeken van de wereld. Hij vertelt ons een verhaal van moed, van weergaloos zeemanschap, van gulden dagen vol liefde in de Stille Zuidzee. Maar bovenal schildert hij een portret van Bligh en Christian dat, al is het wellicht ook betwistbaar, tot in de kleinste onderdelen menselijk en levensecht is.

Bron: Readers digest 65