OK, dit is zonder twijfel groots, een boek dat de superlatieven verdient die hier op deze site al rijkelijk rondgestrooid zijn, want dit is een roman met heel wat vlees aan het been. Een mooie, op sommige momenten zelfs heel ontroerende familie-saga. Knap ingepast in een bepaald tijdskader (de VS tussen 1939 en 1993) en dus ook een Great American Novel, die me zelfs een beetje deed denken aan American Pastoral van Philip Roth (met ook een meisje dat de radicale weg op gaat). Vooral handelend over de rassenproblematiek, vanuit zwart en gekleurd standpunt; het lijkt me zelfs de beste Afro-Amerikaanse roman sinds Invisible Man van Ralph Ellison, en verrassend genoeg geschreven door een blanke. En er is zelfs een wetenschappelijk-filosofische lijn in het verhaal, met het thema van het relatieve van de tijd (gisteren is nu, maar ook morgen, en morgen was gisteren al; hetgeen ook weerspiegeld wordt in het voortdurend over en weer springen van het verhaal in de tijd). En dan is er nog de muziek, de muziek die alomtegenwoordig is, zelfs bij de minst onbeduidende personages in dit verhaal; voor minder muzikaal onderlegden zoals ik is het af en toe doorbijten want Powers gaat wel heel ver in de technicaliteit van de zang en muziek; en je hebt ook best wel wat notie van de muziekgeschiedenis nodig; maar als verbindend element werkt het wel en ik kan me inbeelden dat het voor echte melomanen dit boek wellicht voortdurend genieten is.
Powers weeft al deze elementen tot een boeiend en vernuftig opgebouwd geheel, dat bijna tot aan het eind de aandacht gaande houdt (ondanks de soms heel gecondenseerde schrijfstijl) en regelmatig verrast, en ook niet belerend overkomt. Want dat vind ik mooi aan zijn benadering van dit verhaal: het is geen aanklacht voor of tegen mensen met een bepaalde huidskleur, of voor of tegen bepaalde soms radicale keuzes die mensen maken; integendeel bijna alle personages zijn zo subtiel getekend dat je niet anders kan dan begrip opbrengen voor hun handelingen en opinies. Zelfs voor de hyper egocentrische Jonah die zoveel aandacht naar zich toetrekt, en ogenschijnlijk de meest succesvolle van de Strom-familie lijkt te zijn, kan je niet anders dan sympathie koesteren, want uiteindelijk blijkt hij nog de meest tragische figuur van deze roman.
Toch kan ik niet helemaal voor de volle vijf sterren gaan. Zeker naar het einde van de roman worden de verhaallijnen iets te kunstmatig, verschijnen een aantal figuren op het toneel (bijvoorbeeld nichtje Delia) die niet helemaal geloofwaardig overkomen, en wordt het praat-gehalte iets te hoog. Het lijkt een beetje alsof Power een uiterste krachtinspanning moet doen om zijn verhaal neer te leggen.
Ook begon het voortdurend verwijzen naar “de relatieve tijd” af en toe op de zenuwen te werken. Deze spielereien zijn aardig en leveren af en toe mooie effecten op in de verhaallijn, maar het magisch-realistisch gehalte van het pseudo gefilosofeer was me soms wel iets te hoog.
Maar niet kniezen: dit is en blijft een grote roman, die ik van harte aanbeveel! Ik plaats de volgende Powers alvast op mijn leeslijst. ( )

“Het zingen van de tijd” schildert de lotgevallen van een ‘gemengd’ Amerikaans gezin van 1939 tot heden. Een Duits-joodse fysicus huwt een zwarte zangeres, waarop het stel drie kinderen krijgt in verschillende gradaties van licht en donker. Door samen te musiceren en te zingen, creëert het gezin een eigen wereld waarin ras een onbeduidende factor is. Toch wordt de familiegeschiedenis onvermijdelijk getekend door de heersende rassenongelijkheid en -taboes. Terwijl de ouders het racisme via kunst en wetenschap proberen te negeren, zoeken de kinderen hun eigen weg. Zoon Jonah trekt als begenadigd tenor de kaart van het esthetische en vlucht. Dochter Ruth rebelleert tegenover ‘wit’ en sluit aan bij de Black Panthers. Zoon Joseph stelt zich als begeleidend pianist aanvankelijk dociel op tegenover zijn meer getalenteerde oudere broer, maar gaat geleidelijk een meer actieve, verzoenende rol spelen. Powers lardeert zijn roman met historisch en politiek feitenmateriaal uit de recente Amerikaanse geschiedenis (Martin Luther King, rassenrellen…) en bespeelt alle registers van de ‘witte’ en zwarte’ muziek, zij het soms op weinig subtiele wijze. Aan de hand van de natuurkundige bespiegelingen van de vaderfiguur over het begrip tijd, dicht hij bovendien de tijd an sich een essentiële rol toe in het verhaal. Bron:seniorennet ( )

http://www.uitgeverijcontact.nl/index.php?id=145
Delia Daley is jong, zwart en gulzig op zoek naar het leven - de Duitse natuurkundige David Strom is op de vlucht voor de nazi's in Washington aangeland. Beiden hebben een passie voor muziek en hun plotseling opvlammende liefde voor elkaar is even onmogelijk als onontkoombaar. Hun drie kinderen willen ze daarom opvoeden zonder haat en vooroordelen, maar die taak blijkt onmogelijk: allemaal zullen zij een gruwelijke rekening betalen voor die beschermde kindertijd waarin muziek en liefde voorop stonden.

De verteller in deze magistrale en twee generaties omspannende roman is Joseph. Hij is pianist en begeleider van zijn broer Jonah, een liedzanger van wonderlijk groot talent. Wanneer de jaren zestig aanbreken en hun zuster Ruth zich aansluit bij gewelddadige activisten, moet Joseph inzien dat zijn hoop en idealen niets waard blijken. Terwijl Jonah kiest voor de kunst en Ruth voor het leven probeert Joseph wanhopig om de beide tegenpolen te verzoenen, een verzoening die veel te laat en onverwacht toch nog zal plaatsvinden. Door hun levens heen waart het spook van het racisme, want door hun lichte huidskleur worden ze zowel door zwart als blank gewantrouwd.

De personages in deze roman van epische omvang worden met elkaar verbonden door een vitale stroom van muziek: de liederen, strijkkwartetten, gospels en soul die in hun levens een allesbepalende rol spelen en zonder welke zij ten onder zouden gaan in de vloed van de tijd. ( )