“ik ben een correspondent, maar ik zou graag weten waarvan”
Dat Zambra een Chileen is, daar kan je in deze verzameling kortverhalen niet naast kijken: herhaaldelijk zijn er verwijzingen naar Pinochet en zijn dictatuur, naar ooms en neven die naar Europa gevlucht zijn, en ook naar de katholieke traditie om heikele dingen toe te dekken. Het zijn niet zomaar context-elementen; als je alle verhalen samenneemt dan lijkt Zambra een schets te geven van de ‘verloren generatie’ in zijn land, opgegroeid onder de dictatuur en nu zielloos op zoek naar een eigen toekomst. Zijn protagonisten zijn vooral mannen, meestal nog relatief jong, die op tastend in het leven staan, meestal eenzaam en onzeker, mogelijk als gevolg van dat belaagde verleden van het land. Er zit dan ook een heel erg doordringende toon van troosteloosheid in de stijl van Zambra, ingenieus uitgewerkt in diverse verhalen, en ook precies in de tijd gesitueerd; zo zijn er opvallend veel verwijzingen naar computers, games en internet. Vooral door die afstandelijke, ingehouden stijl had ik wat moeite om in deze verhalenbundel in te komen. Zambra lijkt wel de complete tegenpool van Marquez, met diens spetterende, epische en magisch-realistische stijl. Maar wellicht weerspiegelt ook hij op zijn manier de Latijns-Amerikaanse realiteit, met zijn heel scherpe contouren. Zeker in de laatste 2 verhalen, ‘Familieleven’ en ‘Herinneringen ophalen’, daar toont Zambra dat hij wel degelijk wat in zijn mars heeft. ( )