De ongezouten "memoires" van een eigenzinnige kwajongen, crimineel, marinier, legioensoldaat, enz, met een bijna droge opsomming van zijn voortdurende avontuurtjes. Het doet allemaal heel puberaal aan, maar de toon van de monoloog is zo dwingend zelfbewust, een onvervalst ik-puttertje, dat je blijft lezen. "Ik, Jan Cremer" is nu vooral documentair interessant; het feit dat dit in 1964 gepubliceerd kon worden spreekt boekdelen over die tijdsperiode. ( )