Verrassend modern, vooral het tweede en langste essai dat heet Over enige verzen van Vergilius maar gaat over vrouwelijke seksualiteit en vrouwen in de maatschappij. Doet heel sterk denken aan Erasmus' Adagia, maar dan niet preuts en geschreven door iemand die geen geborneerde monnik is als het over seks en vrouwen gaat, al is hij wel anti-Hugenoots. De taal van vPinxteren is goed maar mij iets te archaisch-zwaar. Bij alle citaten geeft hij het Latijnse origineel maar nooit het Griekse. P. 38 hoe de geest wel zelfstandig lijkt en zich aan het ouder worden kan onttrekken, maar toch onderworpen is aan het zwakke lichaam: 'de geest brengt geen blijdschap voort als het lichaam lijdt'. 43-4 Kennis van ieders ware natuur, je eigen voorop, is het beste, over vleien en echtheid zoals in de Lof maar met omgekeerde teneur. Wat heeft de geslachtsdaad die natuurlijk en noodzakelijk is toch teweeggebracht dat men er niet over durft te praten? 89-90 Taal is alles, Latijn en Grieks beter dan Frans. maar ervaring is van een ander kaliber: mijn bediende bedrijft de liefde en hij weet er alles van, maart als je hem voorleest uit filosofen snapt hij er niets van. Kunst moet natuurlijk gemaakt, niet het natuurlijke verkunsteld. Een lofzang op Plutarchus. 108 Vrouwen lijden aan ongeordende driften en gaan vaak vreemd en omdat ze heftig zijn, zijn ze niet constant. En wellust is niet louter fysiek maar ook psychisch en in dat opzicht onbevredigbaar. Maar ga eens na: mannen zijn net zo en vrouwen hebben misschien wel meer recht op vreemdgaan als passieve partij dan mannen. Van hier af zeer fraaie en originele passages over seks en liefde. ( )