Vliegtuiggedachten. Het donker had mijn vaders kleren aan toen ik vannacht een vliegtuig nam. Ik ging gelaten de douane door en zat vertreurd te staren door het raam. Het donker, vader, had je kleren aan. We stegen op. Een wolk, toen nog een wolk, zo kwam je jaren na je dood weer door. Ik vroeg me af waar je nu overnacht, dacht aan je stem, ons huis, je hoofd en zag een sneeuwwoestijn waar niemand woont. Als ik me niet vergis, papa, bewaar je zelfs geen beeld meer van je eigen dood. Het donker heeft ook niet je kleren aan. Al tien jaar ben je van je huid beroofd. Ik zoek niet langer woorden voor vergaan.