Op de achterkant van mijn uitgave uit 1974 staat "In Science Fiction circles it had become customary to use Robert A. Heinlein as the standard; unfortunately for most writers, that standard is too high!". Meestal vind ik deze teksten nogal opgeblazen maar met deze uitspraak kan ik het volledig eens zijn en is deze nog altijd even actueel. Bij het lezen van de eerste alinea was ik al gelijk gegrepen en zat in het verhaal alsof ik er zelf bij was.

Het gaat over een jongen, John Thomas Stuart XII en zijn buitenaardse huisdier, Lummox, dat hij van zijn vader geërfd heeft die het weer van zijn vader geërfd heeft die het van een onbekende planeet heeft meegenomen. Terwijl Lummox uit zijn voegen begint te groeien, komen zijn soortgenoten hem halen en blijkt Lummox meer in zijn mars te hebben dan al die decennia gedacht. Dan komt er een handvol politieke spelletjes aan bod wat soms tot hilarische scènes leidt en wordt licht het thema man-vrouw machtsverhoudingen aangetipt. Een verhaal waarin de machtshongerende, overzelfverzekerde en arrogante mensheid kritisch onder loep wordt gehouden.

Naast deze inhoudelijke zelfkritiek, heb ik ook genoten van de kleine science fiction details zoals de luchtauto's en de aanstrijkbare sigaretten. Dat er bij een hoorzitting expliciet asbakken op tafel werden gezet, dateert het boekje uit 1954 wel maar vind ik juist ook wel weer wat hebben. Ik ga toch eens wat meer op zoek naar boeken van deze schrijver juist ook om de prettige compactheid van het verhaal. ( )