Schmitt verdient in elk geval een prijs voor zijn moed: niemand minder dan een zekere Jezus van Nazareth aan de vooravond van zijn dood laten terugblikken op zijn bijzondere leven, dat is durven. Het leuke is bovendien dat hij aanvankelijk een vrij nuchtere Jezus-figuur neerzet, die verwonderd (haha) kijkt naar wat hij allemaal te weeg brengt en hoe zijn omgeving hem uitroept tot messias. Tot hij dan na een verblijf in afzondering een mystieke ervaring heeft, en zich effectief als de zoon van God begint te gedragen, helemaal volgens de evangelieteksten zoals we die kennen. Die overgang stelt teleur, moet ik bekennen, en zeker omdat het verhaal dan afbreekt en overgaat in een reeks brieven van de Romeinse prefect van Palestina, Pontius Pilatus aan zijn broer in Rome. Daarin krijgen we in schuifjes het hele passiegebeuren, gevolgd door de zoektocht van Pilatus naar het verdwenen lijk van Jezus. We zien ook Pilatus worstelen met de mogelijke goddelijkheid van Jezus, want zijn vrouw blijkt volgeling van de “tovenaar van Nazareth”. Maar al zijn pogingen om de kwestie rationeel te benaderen blijken vast te lopen en Pilatus kiest uiteindelijk bewust voor het ongeloof. Die asymmetrie is de enige, zij het nogal voorspelbare vondst van dit boek. Aangename lectuur zeker, maar toch geen topwerk. ( )