Over de stilte van doofheid, de stilte van een immigrant ( )

Ik had het best moeilijk met dit boek. Meermaals heb ik het terug neergelegd omdat het mij niet lukte me ermee verbonden te voelen. Ik begon deze bespreking met de idee om er 2 sterren aan te geven maar merk dat ik door deze bespreking te schrijven het boek toch opwaardeer naar 3 sterren. Misschien voelde ik mezelf wat een vreemdeling doorheen het lezen ervan, en komt er pas meer samenhang in naarmate ik hier en daar stukken herlees. Maar nu nog vind ik het moeilijk om te zeggen wat ik gelezen heb of wat ik ervan vond. Durastanti schrijft in detail over haar eigen leven als dochter van dove ouders die niet meteen uitblinken in ouderschap, over haar leven als immigrant en emigrant tussen de Basilicata, Brooklyn en London, en over haar eigen coming of age. "Emigreren betekent samenleven met al die 'alsen' van jezelf, en hopen dat ze geen van allen de overhand zullen krijgen." (p. 102)
Het verhaal dat zij van haar ouders kreeg over haar gezin hing met haken en ogen aan elkaar. Het lijkt wel alsof Durastantie haar eigen verhaal moet maken. "Over jezelf teruglezen betekent verzinnen wat je hebt doorgemaakt, elke laag waaruit je bestaat onderscheiden: de kristallen van blijdschap of van eenzaamheid op de bodem, de gevolgen van een herinnering die is vervlogen, alles wat is uitgegraven en vervolgens overspoeld, alleen om je te realiseren dat het niet waar is dat de tijd heelt: er is een breuk die nooit opgevuld zal worden." (p. 61) "Vreemdeling is een prachtig woord als niemand je dwingt het te zijn; de rest van de tijd is het alleen maar het synoniem van een verminking, en een pistoolschot dat we op onszelf hebben afgevuurd." (p. 177) ( )