Echte vrouwen krijgen een kind. De stille revolutie van de niet-moeder door Liesbeth Smit.

Van Liesbeth las ik al ‘Ik moet nog even kijken of ik kan’, wat ik heel goed vond. Een volgend boek van haar wou ik dus sowieso graag lezen. Toen bleek dat het onderwerp niet-moeders was sprong ik bijna een gat in de lucht.

Omdat ik 40 ben en ook niet-moeder. Omdat dat een bewuste keuze is maar geen gewenste. En omdat ik me vaak anders, soms alleen en af en toe ook onbegrepen voel.
Dus sowieso: Dank u Liesbeth om de ballen te hebben om dit boek te schrijven. Want geen kinderen hebben is toch best nog wel een taboe, jammer genoeg.

In dit boek belicht Smit op een boeiende, onderbouwde maar ook vlotte en bij wijlen grappige manier alles wat er bij het niet-moeder zijn kan komen kijken. Het stilzwijgen, het ontbreken van rolmodellen, de rouw, de verwachtingen en sociale druk,…
Alle soorten niet-moeders komen aan bod want net als soorten moeders heb je ook soorten niet-moeders. (Iets dat ook te vaak over het hoofd wordt gezien.) Dat maakt dat sommige delen van het boek voor mij net iets minder boeiend waren maar ik ben wel blij dat alle verhalen aan bod komen. Het is fijn om te lezen dat het best wel een issue is/kan zijn. En dus blijkbaar niet alleen bij mij.

Het niet krijgen van kinderen is een even grote gebeurtenis als het wel krijgen van kinderen. Er ontstaat een hele blanco ruimte die je zelf zal moeten invullen en dat kan angst veroorzaken. Twijfels ontstaan, verdriet heerst en dat alles in een wereld waar je er (bijna) niet over kan praten, noch lezen.
En dan komt ‘Echte vrouwen krijgen een kind’ in de winkel. En dat op zich is al een feestje waard. Hoe meer we er over praten, hoe beter we ons gaan voelen. Allemaal. De moeders, de niet-moeders, de maatschappij an sich.

Kinderloosheid is een proces dat tijd kost, dit boek kan helpen, Liesbeth Smit helpt. Ik kijk al uit naar haar volgende boek. ( )