Wat scheelt eraan. Door: Sigrid Nunez.

Net als De vriend is dit een boek dat leest als een autobiografisch verhaal maar dat we door het woord: ‘roman’ op de cover als fictie (moeten) lezen.

Wat scheelt eraan had evengoed De Vriendin kunnen heten; zelfde soort cover, dezelfde stijl, zelfde soort onderwerpen (met name: vriendschap, de dood, de moedeloze klanken van het hedendaagse leven, schrijvers,…) en eenzelfde vlotheid, van schrijven (zo lijkt het toch) en van lezen. Iets wat sommige lezers niet zal aanspreken, denk ik. Want Nunez verdeelt de lezers in twee kampen: zij die haar boeken maar ‘zozo’ vinden en zij die volledig voor haar vallen. Tot die laatste categorie behoor ik. Ik zou trouwens wel een vriendin van haar willen zijn…

Nunez haar wereld betreden is je overleveren aan een draaikolk van emoties, gedachten, twijfels, onvermogen en een op niets gebaseerde hoopvol-heid. Haar personages doen uitspraken die zo uit bestaande dialogen lijken geknipt maar die zo schitterend zijn dat ze vragen om onderlijnd te worden.

De hoofdpersoon uit De vriend zou dezelfde vrouw kunnen zijn als in dit boek, zou zelfs zomaar Nunez zelf kunnen zijn. Het gaat om vrouwen die alleen zijn, intelligent, wereldwijs, ietwat stug en afstandelijk maar daarnaast bruisen van gedachten, gevoelens en emoties die je hoofd en hart beroeren. Ze raken je, als lezer, en blijven je bij. Totdat je vol goesting in een nieuw boek van haar de draad weer kunt oppikken. Ik kan niet wachten tot het volgende boek in het Nunez-universum. ( )