In "De Barbaren", de voorganger van dit boek, schreeft Baricco al hoe wij getuige zijn van niet zo zeer een invasie van barbaren maar van een mutatie die ons allemaal betreft. In "The Game" focust Baricco op de recente digitale revolutie die hij niet als een technologische maar vooral een mentale revolutie ziet. En daarmee bedoelt hij niet dat computers een nieuwe vorm van intelligentie hebben voortgebracht; het is juist een nieuwe vorm van intelligentie die computers heeft voortgebracht. De digitale wereld is een gevolg en niet een oorzaak. In een soms wat langdradige stijl met heel wat herhalingen brengt Baricco deze digitale wereld letterlijk in kaart vertrekkend van waar het volgens hem allemaal begon namelijk bij het spelletje Space Invaders waarin het volledige dna van de digitale revolutie al is terug te vinden. Ideologie wordt vervangen door tools. Diepgang wordt afgewezen als plek van het authentieke waardoor het hart van de wereld naar de oppervlakte wordt gehaald waar alles constant in beweging is en wordt herleid tot een spel van punten of likes. Alles komt samen een soort nulhouding van mens-toetsenbord-scherm die steeds een verlengstuk wordt van de mens-gebruiker. Het "alles" wordt verheven tot maateenheid (alle kennis, alle muziek, alle films...) zodat het "oneindige" niet langer lijkt te bestaan maar het slachtoffer wordt van deze revolutie (p. 239)
Die obsessie met beweging, het afwijzen van grenzen, het uitschakelen van elites, voorgangers en elke vorm van bemiddeling worden door Baricco gezien als een manier van The Game om radicaal komaf te maken met de twintigste eeuw met zijn obsessie voor grenzen leidend tot beide wereldoorlogen. In The Game draait het allemaal rond rechtstreekse toegang tot kennis, rond post-ervaring (= een manier om de oppervlakkigheid te gebruiken als het terrein van de betekenis, een intelligente versie van multitasking) binnen een nevenwereld waarin we het de realiteit en het leven zelf gaan bewerken zodat het meer aan onze verwachtingen voldoet. "Velen realiseerden zich zelfs plotseling dat ze zomaar zelf konden denken: dat ze een mening konden hebben zonder daarmee te hoeven wachten tot een of andere elite een mening uitte, legitimeerde en vervolgens beschikbaar stelde, zodat jij de kans kreeg om die mening te delen. Nu kon je er zelf een produceren, vormgeven, uiten en vervolgens in de bloedbaan van de wereld schieten, waar ze in potentie miljoenen mensen kon bereiken. Nog maar honderd jaar geleden waren er in heel Europa hooguit een paar duizend mensen die zich zoiets konden veroorloven." (p. 220)
Italië werd door Corduwener & Weststeijn al een proeftuin genoemd (zie het gelijknamige boek). En wanneer Baricco schrijft over fenomeen van de Vijfsterrenbeweging in het Italiaanse politieke landschap lijken zijn woorden wat profetisch te worden in het licht van de recente Belgische (Vlaamse) verkiezingsresultaten. "... waar emoties regeren worden bepaalde mentale structuren omvergegooid, puur door de stroming van een collectieve drift. Zo kan het gebeuren dat een digitale benadering van de wereld wordt versmald, via bepaalde overgangen, tot het niet veel meer is dan een instinct, een uiting van ergernis, een fuck-you. Het is op dat moment dat die digitale benadering het rechts-populisme naast zich aantreft, en de omhelzing begint. Op zich betekent dat niets, het is ook niet zo heel belangrijk: maar voor ons die de Game bestuderen zegt het wel wat: het zegt dat de Game ook een onderbuik heeft, en dat die af en toe de overhand krijgt, en op zo'n moment is elke zijstap mogelijk, ook die waardoor je jaren terug in de tijd wordt gesmeten, of ver weg in obsolete woedes. Of de zijstap waardoor je ineens staat te dansen met het rechts-populisme." (p. 236)
Het siert Baricco dat hij de digitale revolutie benadert als een archeoloog en schrijft zonder (voor)oordeel met oog voor tegenbewegingen en tekortkomingen (o.a. het creëren van een nieuwe elite van superrijken en dreigende monopolies die vernieuwing in de weg staan) alsook voor belangrijke grensgebieden waarin de oude nevenwerelden (kunst en literatuur) en nieuwe naast elkaar leven. "Voor een dergelijke beschaving is het cruciaal om te kunnen bewijzen dat ze rechtstreeks afstamt van mensen die volledig menselijk waren. Er zijn verschillende stambomen in leven gehouden juist omdat die deze afkomst konden aantonen, en een van de belangrijkste is de stamboom die de oude nevenwerelden voorstellen. We zullen onszelf nooit echt verliezen zolang we nog boeken in de hand houden. Niet zozeer vanwege datgene wat erin staat. Nee. Vanwege het feit hoe ze gemaakt zijn. Ze hebben geen hyperlinks. Ze zijn traag. Ze zijn stil. Ze zijn lineair, ze gaan van links naar rechts, van boven naar beneden. Ze kennen geen puntentelling. Ze beginnen en eindigen. Zolang we daarmee kunnen omgaan, zullen we nog menselijk zijn. Daarom geeft de Game ook kinderen een boek in de hand." (p. 320-321) ( )