Recenzoj
Citaĵo
„ Ĉi tiu modestaspekta kaj iom miksopota libreto enhavas kelkajn interesajn artikolojn de nia eminenta poeto. La ĉefa el ili, "Evoluo de la poezia lingvaĵo en Esperanto", estas valora eseo, kiu iam transformiĝu en pli detalan studon. De la unuaj verkoj de Zamenhof, Kofman, Grabowski, ĝis la eksperimentoj de Auld, G. Mattos, E. de Kock, iras fadeno atestanta samtempe pri la unueco kaj pri la evoluiveco de nia lingvo. La rolo de la ĉefaj novigantoj (Privat, Miĥalski, Ragnarsson, Auld mem) estas trafe analizita, la fifama neologisma kverelo ("tiu delonge eluzita disputtemo") sobre relokita en sian historian kadron. La aŭtoro eĉ permesis al si (p. 7) dubi pri la dogmo de la gramatika kategorieco de la "radikoj" (interesa prilingva parentezo).
La artikolo "Kompara literaturo - ĉu ebla studobjekto?" reliefigas la kontraŭdirojn de tiu fako, kiu ne iĝu viktimo de la superstiĉo pri la "unikeco" de ĉiu lingvo, sed nepre prezentas la "netrapaseblan sojlon" de la lingva aparteco. Auld, same kiel Waringhien, kiu pli frue esprimis sin pri la sama problemo, konkludas per la neceso uzi Esperanton por solvi tiujn kontraŭdirojn.
Poste, William Auld (aŭ Vilhelmo Oldo?) resumas la problemon de la transskribo de propraj nomoj en literaturaj verkoj, montrante ties ĥaosan staton kaj eblajn solvojn. Prave li skurĝas la okcidenteŭropajn superstiĉojn regantajn sur tiu tereno.
Fine, Auld dediĉas sian talenton al la epistola genro. Rezultiĝas filozofiema versletero al amiko, el kiu ni povas tiri unu ideon :
temas, ke ni mem avangardu
konscie pri la mondvizio
"Ni" - estas la Esperantistoj. Deklaro bedaŭrinde u-moda : La Esperantistoj ja plorige postlamas ĉiujn nuntempajn revoluciojn, inkluzive ideologiajn. ”
— februaro 1979, Michel Duc Goninaz, Esperanto, 878 (2), paĝo 30