Een man rijdt in zijn auto zonder te weten waar hij naar toe gaat, slaat linksaf en rechtsaf en komt vast te zitten. Het wordt donker en het gaat sneeuwen. Hij roep geen hulp in, maar loopt tegen beter weten in een pad in het bos af ( )

Tja, wat kan je hiervan zeggen? Een korte novelle die tegelijk erg bevreemdend en bijzonder hilarisch is. Een verhaal is er amper: een oude man verveelt zich, gaat wat rondrijden met de auto, rijdt zich vast, verdwaalt in een bos en begint dan allerlei vreemde verschijningen te zien, zoals een schitterend witte gedaante, en stemmen te horen. Al die tijd zit hij te prakkiseren over wat hij moet doen en over wat die rare verschijningen zijn. Hij voert een dialoog met zichzelf, met horten en stoten, zowel amusant als zielig. “Wat is werkelijk?” vraagt hij zich op de duur af, om uit te komen bij een epifanie: “ja, het is alsof alles zonder betekenis is, en betekenis, ja, de betekenis lijkt niet meer te bestaan, want alles is er als het ware gewoon, alles is betekenis.” Het zijn intussen clichés als het over Fosse gaat, ik weet het, maar Beckett en Eckhart zijn ook in deze kleine novelle duidelijk weer van de partij. Ik waagde me eerder aan de eerste boeken van de Septologie-cyclus van Fosse, en dit wijkt stilistisch aanvankelijk zeker af door de heel korte zinnetjes. Maar die weifelende introspectie van de verteller, de mystieke grondtoon, en vooral die slotboodschap over het wonder van het zijn, dat was absoluut herkenbaar. Vintage Fosse, dan toch maar? ( )