Ja, het gaat over een blind vrouwelijk persoon in metrostations die avonturen beleeft.

En het is zoveel méér:

Het is een zoektocht, letterlijk: de persoon zoekt gezelschap, zoekt haar verloren paraplu. Het is ook een zoektocht naar hoe om te gaan met niet kunnen zien. Tegelijkertijd zien de meeste lezers volle bontgekleurde en toch rustige tekeningen waar vaste elementen terugkomen, steeds weer anders waardoor ik ging zoeken naar hoe alles is afgebeeld: De wanden, de metro met inzittenden, het hondje. Elke keer weer ben jij ook benieuwd welke wereld de dame ziet als ze op de volgende bladzijde het metrostation uit zal stappen.
Er is tekst, vier betekenisvolle regels bij elke plaat waar je dus even bij stil kunt staan terwijl de vrouw maar voort gaat.
Er zijn verwachtingen en verrassingen. Tegenstellingen en herhalingen. Het gaat over verlangen, kwetsbaarheid, hoop, verbeelding, zoeken en ontdekkingen.
Het is mooi.

'Het is laat in de middag.
De toren werpt zijn schaduw naar de deur
waarachter ik alle herinneringen
uit mijn kindertijd bewaar.'

Ik viel voor de titel van het boek. Bij een blauwe plaat vol met verlichte kleine flesjes:
'Nu luister ik naar de klank
van kleuren die ik niet kan zien.
Ik probeer de vormen te ruiken'
Het licht en donker te proeven.

Op een druk station:
'Treinen dreunen, rammelen en razen voorbij
Welke is de juiste? Het is gemakkelijk verdwalen in de ondergrondse.'

Het is een boek voor vele leeftijden, een boek met lagen. Feelgood, literatuur en jeugd zou allemaal kunnen. En waar hoort eenvoudige filosofie? Want waarom raakt ze haar paraplu kwijt, heeft ze die nog wel nodig? Ervaart ze de druilerigheid nog wel?

Het is verleidelijk om nog veel meer te citeren.
Nee,
Bekijk het zelf, lees, onderga en geniet! ( )