Dit boek brengt je voortdurend in verwarring, want de auteur springt continu over en weer, zowel in de tijd als in de ruimte. De Indiase stad Calcutta, in de jaren 60 en later, speelt een hoofdrol, maar ook Londen in de jaren ’40, én in de jaren 60 en 70. En zeker in het tweede deel wordt er ook naar Dhaka, in Bangladesh overgesprongen. De vertellende ik-figuur is een Indiase jongen die opgroeit in Calcutta en wiens familie uit Bangladesh is gevlucht; er verschijnen grootmoeders, groottantes, ooms en neven en nichten ten tonele, en kennissen in Londen. Pas heel geleidelijk krijg je door dat dit boek eigenlijk gaat over grenzen, ruimtelijke grenzen, maar ook tijdsgrenzen, en dat de boodschap is dat die grenzen maar schaduwlijnen zijn, geen afscheidingen van andere werelden. Wat in Calcutta, Londen of Dhaka gebeurt, heeft voortdurend invloed op elkaar, en gebeurtenissen uit het verleden, en vooral de herinneringen eraan geven vorm aan het heden. Ook de grenzen tussen kolonisator en gekoloniseerde zijn niet scherp te trekken.
Ghosh heeft een intrigerend en interessant boek geschreven, een soort van experiment, maar helemaal geslaagd vind ik het niet. ( )

Via de ervaringen van verschillende leden van een Indiase familie wordt een beeld van de naoorlogse geschiedenis van dit land geschetst ( )