Met een zweem van magisch-realisme vertelt Niffoi in negentien verhalen over een Sardijns dorpje waarvan de inwoners zich allen vroeg of laat door de Stem geroepen voelen om zich te suïcideren, wat ze bij voorkeur doen door verhanging aan een boom. De eerste twaalf verhalen schilderen het leven en onvermijdelijke einde van evenveel personnages met welluidende Sardijnse namen. In de laatste zeven verhalen wordt Redenta Tiria als een messiaanse figuur geïntroduceerd die telkens iemand behoedt van het oeroude noodlot. Zij spoort het personnage aan om te kiezen voor het leven en een tweede kans. De verteller van de verhalen leverde als gemeente-ambtenaar telkens een machtiging af om de dode te begraven, en wordt door Redenta Tiria zelf ternauwernood gered. "Vergeet niet dat het leven moet eindigen zoals de Grote Vader dat beslist, maar alleen echt kan beginnen als wij dat willen... Maak liever je boek af! Want je moet de doden laten spreken, in je verhalen laten herleven. En de levenden aan het verstand brengen dat leven een moeilijk vak is, maar niet onmogelijk om te leren" (p. 173).
Niffoi schrijft best mooi en wat schilderachtig. Zijn verhalen zijn invoelbaar en teder neergezet. Ze maken soms wat storend grote tijdsprongen maar worden nergens al te prekerig of moraliserend. ( )