Een chronologisch opgebouwde ontwikkelingsroman zonder plot dat de jaren 1940-2006 beschrijft. Veel punten van herkenning zowel in de beschrijving van het dagelijks leven, de politiek als het cultureel leven. ( )

Een onpersoonlijke persoonlijke geschiedenis eerder dan een autobiografie. Geen ik, maar zij en men die wij worden na mei '68 en weer zij als de kinderen het huis uit zijn. Zo schetst Ernaux een beeld van een generatie, of misschien eerder een klasse. Met levenservaring, maatschappelijke trends en politieke gebeurtenissen weeft zij haar verhaal, doorspekt met namen en feitjes, zodat je je afvraagt of het boek binnen vijftig nog leesbaar is zonder een uitgebreid notenapparaat. (Voor mij had er trouwens nu al hier of daar een voetnoot bij gemogen, maar gelukkig hebben we internet tegenwoordig.)

Als ik schrijver was geweest, had ik dit boek willen schrijven. Ongeveer toch. ( )

Een heel speciale manier om een roman die geen roman is te schrijven. Ernaux kijkt terug op haar leven, ze is van 1940, ze beschrijft de levensfases Deinze meemaakt aan de hand van foto’s, van het kleine meisje tot de oudere vrouw.
Zo beschrijft ze de maatschappij, de geschiedenis, de normen en waarden waar ze mee opgroeide en die ze zelf ontwikkelt.de hele sociale geschiedenis van Frankrijk komt voorbij en zijdelings ook die van de wereld.
Ze schrijft vanuit haar eigen milieu, hoog opgeleide, geëngageerde mensen zijn ze, maar afkomstig van kleine middenstand. De “oorlog” is in haar jeugd (en de mijne) het referentiekader en langzaam verandert dat. Mei 1968 is een enorm ijkpunt, de Vietnam-oorlog, de inval in Koeweit, “ 9-11” , allemaal zee herkenbaar. Heel boeiend.g ( )

Dit boek is een collectieve autobiografie van onze tijd. Het vertelt het verhaal over de periode 1941-2006 door de lens van het geheugen, van tegenwoordige en herinnerde indrukken, culturele gewoonten, taal, foto’s, boeken, liedjes, radio, televisie, reclame en krantenkoppen.

Annie Ernaux heeft een vorm te gevonden die zowel subjectief als onpersoonlijk, particulier als collectief is, een nieuw genre in feite, dat beoogt het verleden te vangen. Als vermenging van autobiografische fictie en sociologie is De jaren 'op zoek naar de verloren tijd van ons tijdperk van mediadominantie en consumentisme’, een monumentale bijdrage aan de twintigste-eeuwse Franse geschiedenis zoals weerspiegeld in het leven van één vrouw.

Het slot (blz 223 - 229), waarin ze haar werkwijze beschrijft, is erg mooi: “De vorm van het boek kan dus alleen voortkomen uit een onderdompeling aan herinneringsbeelden om te boekstaven wat de specifieke tekenen des tijds zijn en in welk jaar ze bij benadering kunnen worden gesitueerd - en om ze dan geleidelijk in verband te brengen met het andere, proberen opnieuw op te vangen welke woorden mensen gebruikten, welk commentaar ze op gebeurtenissen en voorwerpen gaven, en dat alles te onttrekken aan de massa van omringend taalgebruik, aan het geroezemoes dat non-stop de constante formuleringen aandraagt van wat we zijn en moeten zijn, denken, geloven, vrezen en hopen. Het stempel dat deze wereld op haar en haar tijdgenoten heeft gedrukt, wil ze gebruiken om de gemeenschappelijke tijd te reconstrueren, de tijd die zo vele jaren her tot aan vandaag is voorbijgegaan. Ze wil het geheugen van het collectieve geheugen terugvinden in een individueel geheugen, en zo de geleefde dimensie bvan de Geschiedenis uitdrukken.

Het zal geen herinneringsarbeid in de gebruikelijke zin zijn, ….” ( )

Beschrijving van het leven in Frankrijk tussen 1945 en het eerste decennium van de 21e eeuw ( )