Blijft toch straf wat Broekhuysen doet.

Zand erover gaat over 4 zussen en hoe die allen worstelen met het valse geluk dat hun jeugd overschaduwde en dat in een scheiding uitmondde.

Bij aanvang krijg je als lezer fragmentarische blokken en mooie zinnen, waarin het een beetje verdwalen is.

Twijfel bekroop me, want ik vreesde de draad nooit te pakken te krijgen. Maar plots bloeit de essentie open en komt die helemaal binnen. Dat je dan plots naast de zussen staat en hun leed, vragen en twijfels zo helder aanvoelt, dat is dan de verdienste van Broekhuysen.
En dan vermoed ik dat die fragmentarische opbouw net genoeg informatie bevat om je als lezer warm te maken en voor te bereiden.
Schoon, aangrijpend en toch een beetje frustrerend omdat niet alle eindjes aan elkaar geknoopt lijken te worden. ( )