Walter Moers, wiens boeken je zowel in jeugd- als volwassenbibliotheken hoort te vinden, is een meester in het vertellen. Grappig, griezelig (waarbij het tweede al te vaak teniet gedaan wordt door het eerste), gruwelijk, avontuurlijk, sprookjesachtig, en vooral - zo lijkt het - onuitputtelijk vindingrijk. Het ideale excuus voor snobs als mezelf om toch maar van wat fantasy te proeven, zonder dat we ons moeten bezighouden met the likes of Pratchett of Feist of Paolini.

Zijn Stad van de dromende boeken had me destijds zo vermaakt, dat ik deze keer niet aarzelde toen ik Rumo in de winkel liggen zag. Mooi uitgegeven, knap geïllustreerd, ... dat mocht al een aardig centje kosten, en dat deed het ook.

De voorbije week heb ik het dan verslonden, gretig - maar niet zonder enige teleurstelling: was dit niet in sé dezelfde verhaallijn die ook al in De Stad aan bod kwam: wezen gaat naar stad, gaat ondergronds en komt weer boven. Niet helemaal hetzelfde, toegegeven - de verhalen staan los van elkaar (behalve dat ze beiden deel uitmaken van de geschiedenis van Zamonië), en geen avontuur dat de ene held hier beleeft, beleefde de andere held in het andere boek. Maar toch ... Ook associaties met Harry Potter (een euvel dat we de volgende 30 jaar wellicht als lezer niet meer kwijtraken), vooral in de nogal opgeklopte dialogen - eigen aan puberende fantasy-helden -, rispten herhaaldelijk op.
De mooie uitgave wordt daarenboven ontsierd door een pak zetfouten - vaak slechts één letter, soms ook een ontkenning te veel of te weinig - altijd storend.
Drie minpuntjes dus, waarvan Moers slechts voor 1 puntje verantwoording hoeft af te leggen, de snoodaard!, - voor de rest de zoveelste aanrader die ik u dit jaar kan meegeven.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2008/11/rumo-de-wonderen-in-het-donker.ht... ( )