Drie romans met in de hoofdrol twee jonge cowboys in grensstreek Mexico-VS, in een tijd waarin er voor cowboys eigenlijk alleen maar plaats is voor een hunkering naar iets verloren, iets dat onder oppervlakte ligt, iets dat misschien wel in Mexico te vinden is. Het zijn vreemde, onfortuinlijke lotgevallen, waarin McCarthy zijn personages nu eens als heldhaftige westernhelden portretteert en dan weer als jolige stripfiguren en de verhaallijnen volgen het wisselende tempo van een tocht per paard: nu eens in volle galop, op de vlucht of op jacht, dan weer stapje voor stapje, puffend en zwetend onder de brandende zon.
Het levenslot van zijn helden deemstert weg als in een roman van Bolano, en het noodlot dat zich ver van te voren aankondigt zet wel eens een domper op het leesplezier, maar in elk van deze romans ligt veel bijzonder te rapen, niet in het minst in de beschrijvingen van het banale. ( )

AL DIE MOOIE PAARDEN
"Hij had nooit geweten hoe suf je van pijn kon worden en hij bedacht dat het andersom zou moeten zijn, want wat had het anders voor zin." Dat vat het boek wel zowat samen. De toekomst is somber, de liefde hopeloos, het noodlot onontkoombaar. Wat het verschil maakt, is de liefde voor het paard. Hoeveel pijn wil een man verdragen omwille van een paard dat het zijne is (of misschien ook niet).
Op de achtergrond de fundamentele vraag: wat hebben we zelf in de hand? Wat maken zelf en wat overkomt ons? In ons kleine, persoonlijke leven en in de grote geschiedenis.
De paarden als enige troost.
Hoe ruw kan een boek zijn?

DE GRENS

Wat minder liefde en - verrassend misschien - wat meer paarden dan in 'Al die mooie paarden', maar het thema blijft wel grotendeels gelijk. Al gaat het natuurlijk ook over de grens. Meer nog de grens tussen mens en dier (wolf, paard), dan die tussen de VS en Mexico. Een boek vol sterke verhalen: de wolf, de blinde man, het vliegtuig... Een boek vooral ook over eenzaamheid. En vergeet niet: 'woorden (verliezen) hun kleur en smaak (...), maar (...) pijn (blijft) altijd nieuw'.

STEDEN VAN DE VLAKTE

De steden als oorden van verderf; het platteland alleen idyllisch als John Grady Cole er zijn huisje inricht. Of zijn bruid het harde leven er zal aankunnen? Vraag is toch vooral of deze trilogie wel een afsluitend deel nodig had. Vraag is ook wie beter af is: John Grady Cole die zijn noodlot tegemoet loopt of Billy Parham, die, in zijn eigen woorden, ‘verslagen’ is en in de coulissen verdwijnt. ‘Ik ben niets’, zegt hij op het einde.
Uiteindelijk proberen we gewoon de pijn dragelijk te houden. ( )