Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
Le Comte de Lautréamont was the nom de plume of Isidore Ducasse (1846–70), a Uruguayan-born French writer and poet whose only surviving major work of fiction, Les Chants de Maldoror, was discovered by the Surrealists, who hailed the work as a dark progenitor of their movement. It was in Les Chants de Maldoror that André Breton discovered the phrase that would come to represent the Surrealist doctrine of objective chance: “as beautiful as the random encounter between an umbrella and a sewing-machine upon a dissecting-table.” Artists inspired by Lautréamont include Man Ray, René Magritte, Max Ernst, André Masson, Joan Miró, Yves Tanguy and, in particular, Salvador Dalí, who in 1933 produced an entire series of illustrations for Les Chants de Maldoror. Twenty of those illustrations are included, for the first time, in this new, definitive edition of Lautréamont’s influential masterpiece. Vividly translated by R. J. Dent—the first new translation for over thirty years—this edition also includes a foreword by French Surrealist poet Paul Eluard and a concise biography of the author by poet Jeremy Reed. In addition, an introduction by series editor Candice Black details the links between Maldoror and the Surrealist movement.… (meer)
De zangen van Maldoror van de Comte de Lautréamont is een boek zoals u ze niet vaak leest, als u dit überhaupt al tot u gaat nemen. Het gaat hier namelijk om een surrealistisch werk en wel om zangen in proza-vorm.
Eerst iets over de auteur, want Comte de Lautréamont was de naam waaronder de Franse, in Montevideo geboren, schrijver Isidore Lucien Ducasse (1846-1870) dit werk schreef. Hij was toen 22 jaar en dat iemand op die leeftijd een dergelijk werk schrijft vind ik vrij opmerkelijk. Mijn dochter is bijna zo oud en ik zou heen en weer geslingerd worden tussen trots en wanhoop als zij iets dergelijks zou wrochten.
Over de auteur was tot de jaren zeventig weinig bekend. Geboren dus in Uruguay als zoon van een ambassademedewerker en op zijn dertiende ging hij naar Frankrijk om naar de middelbare school te gaan in Tarbes. Na een korte terugkeer naar Uruguay verbleef hij sinds 1867 in Parijs waar hij De zangen van Maldoror schreef. Hij publiceerde op eigen (ofwel met geld van zijn vader) kosten de eerste zang en in 1869 het volledige werk, tot en met de zesde zang.
Waarom is dit nu zo’n opmerkelijk boek? Surrealisme verraadt al iets, het is geen makkelijk leeswerkje. We laten ons meevoeren in de fantasie- en droomwereld van de auteur. Zijn heftige verbeeldingskracht zal voor sommigen de goede smaak ver te boven gaan, maar het is allemaal stilistisch fraai opgeschreven. Ironisch ook, de auteur lijkt te spotten met zijn eigen werk.
Hoofdpersoon is Maldoror, de belichaming van het kwaad en een manifestatie van de duivel. Hij duikt in verschillende gedaanten door heel het boek op en blinkt uit in agressiviteit en goddelijke losbandigheid. Dat dit geen werk voor tere zielen is weet de auteur en hij waarschuwt de lezer al aan het begin van de eerste zang;
Het is niet goed dat iedereen de bladzijden leest die hierop volgen; slechts enkelen zullen zonder gevaar van deze bittere vrucht kunnen genieten. Dus, schuchtere ziel, voor u verder binnendringt in zulke onontdekte gebieden, richt uw schreden achterwaarts en niet voorwaarts. Luister goed naar wat ik u zeg: richt uw schreden achterwaarts en niet voorwaarts…
Hij weet natuurlijk wat hij schrijft en mijn aandacht heeft hij en natuurlijk ging ik voorwaarts. Dat was nogal een rit. In de tweede zang moet God er al aan geloven als des schrijvers hand weigert te schrijven met de pen die uit een rode zeearend is getrokken. Het bliksemt in de verte, onweer trekt door de ruimte en Maldoror fulmineert;
Dus, verschrikkelijke God met je adder-gezicht, was het nog niet genoeg, dat je mijn ziel hebt geplaatst tussen de grenzen van de langzaam dodende waanzin en de razernij, dat je het bovendien na rijp beraad in overeenstemming met je waardigheid achtte een beker bloed uit mijn voorhoofd te laten vloeien!
Met dat schrijven is het wel goed gekomen. Even verderop schetst hij een gruwelijk beeld van wat hij met een jong meisje zou kunnen doen als zij hem blijft volgen. Dat het niet bij dreigen blijft ondervindt een jongeling verderop. Arme Mervyn eindigt zijn leven als hij met een noodgang tegen de koepel van het Panthéon in Parijs slaat.
Is het dan alleen maar (weliswaar mooi opgetekende) ellende in dit boek? Zeker niet. Er staat een prachtige hymne aan de oude oceaan in;
Oude oceaan, met je golven van kristal, je lijkt in het groot op die hemelsblauwe striemen die men op de geranselde rug der scheepsjongens ziet; je bent een onmetelijke blauwe plek, die op het lichaam der aarde is geslagen…Zo strijkt er, bij de eerste aanblik, een lang aangehouden zucht van droefheid, die men zou houden voor het ruisen van je aangenaam briesje, over de diep geroerde ziel, waar het onuitwisbare sporen achterlaat en je roept bij je minnaars de herinnering op, zonder dat zij zich daar altijd van bewust zijn, aan ’s mensen wrang begin, waar hij kennis maakt met de smart, die hem niet meer verlaat. Ik groet je, oude oceaan!
Dat gaat zo zes pagina’s door en het is wat mij betreft één van de hoogtepunten van dit boek. Het geeft ook een voorbeeld van de schrijfstijl van de auteur en er zijn talloze voorbeelden te geven van mooie vondsten of bizarre verhalen. De schepper in een doodskleed van ongewassen ziekenhuislakens, de hanebalk die zich losrukt uit een oud kasteel en de Almachtige ter verantwoording roept, de opgesloten hoofdhaar (u leest het goed en hij converseert ook) of wanneer Maldoror weer eens niet lekker in zijn vel zit;
Ik ben vervuild. Ik word verteerd door luizen. Als de varkens naar mij kijken, gaan ze braken. Mijn huid, die met een geelachtig etter bedekt is, is afgeschilferd door de korsten en ontvellingen der melaatsheid…Onder mijn linkeroksel heeft een paddenfamilie verblijf gekozen en als een ervan zich beweegt, kriebelt hij mij…Onder mijn rechteroksel zit een kameleon, dat voortdurend jacht op hen maakt, om niet van de honger te sterven: iedereen moet nu eenmaal leven.
Het is een niet-aflatende stroom van gedachten en ideeën die soms prachtig, soms heftig zijn maar die de moeite waard zijn om te lezen én te herlezen.
Er is altijd wel discussie over het werk van De Lautréamont geweest. Aanvankelijk was er weinig interesse voor zijn werk, hoewel de dichter Paul Verlaine, schrijver André Breton én schrijver en dichter Willem Kloos enthousiast waren over zijn werk. Sinds de jaren twintig van de vorige eeuw is zijn roem gaan toenemen en wordt hij gezien als één van de grote auteurs van de wereldliteratuur. Zijn werk heeft veel kunstenaars geïnspireerd zoals Salvador Dalí, René Magritte, Max Ernst, Joan Miró en Georg Baselitz.
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
May it please heaven that the reader, emboldened and having for the time being as fierce as what he is reading, should, without being led astray, find his rugged and treacherous way across the desolate swamps of these sombre and poison-filled pages; for, unless he brings to his reading a rigorous logic and a tautness of mind equal at least to his wariness, the deadly emanations of this book will dissolve his soul as water does sugar.
Le Comte de Lautréamont was the nom de plume of Isidore Ducasse (1846–70), a Uruguayan-born French writer and poet whose only surviving major work of fiction, Les Chants de Maldoror, was discovered by the Surrealists, who hailed the work as a dark progenitor of their movement. It was in Les Chants de Maldoror that André Breton discovered the phrase that would come to represent the Surrealist doctrine of objective chance: “as beautiful as the random encounter between an umbrella and a sewing-machine upon a dissecting-table.” Artists inspired by Lautréamont include Man Ray, René Magritte, Max Ernst, André Masson, Joan Miró, Yves Tanguy and, in particular, Salvador Dalí, who in 1933 produced an entire series of illustrations for Les Chants de Maldoror. Twenty of those illustrations are included, for the first time, in this new, definitive edition of Lautréamont’s influential masterpiece. Vividly translated by R. J. Dent—the first new translation for over thirty years—this edition also includes a foreword by French Surrealist poet Paul Eluard and a concise biography of the author by poet Jeremy Reed. In addition, an introduction by series editor Candice Black details the links between Maldoror and the Surrealist movement.
Google Books — Bezig met laden...
(3.97)
5
Eerst iets over de auteur, want Comte de Lautréamont was de naam waaronder de Franse, in Montevideo geboren, schrijver Isidore Lucien Ducasse (1846-1870) dit werk schreef. Hij was toen 22 jaar en dat iemand op die leeftijd een dergelijk werk schrijft vind ik vrij opmerkelijk. Mijn dochter is bijna zo oud en ik zou heen en weer geslingerd worden tussen trots en wanhoop als zij iets dergelijks zou wrochten.
Over de auteur was tot de jaren zeventig weinig bekend. Geboren dus in Uruguay als zoon van een ambassademedewerker en op zijn dertiende ging hij naar Frankrijk om naar de middelbare school te gaan in Tarbes. Na een korte terugkeer naar Uruguay verbleef hij sinds 1867 in Parijs waar hij De zangen van Maldoror schreef. Hij publiceerde op eigen (ofwel met geld van zijn vader) kosten de eerste zang en in 1869 het volledige werk, tot en met de zesde zang.
Waarom is dit nu zo’n opmerkelijk boek? Surrealisme verraadt al iets, het is geen makkelijk leeswerkje. We laten ons meevoeren in de fantasie- en droomwereld van de auteur. Zijn heftige verbeeldingskracht zal voor sommigen de goede smaak ver te boven gaan, maar het is allemaal stilistisch fraai opgeschreven. Ironisch ook, de auteur lijkt te spotten met zijn eigen werk.
Hoofdpersoon is Maldoror, de belichaming van het kwaad en een manifestatie van de duivel. Hij duikt in verschillende gedaanten door heel het boek op en blinkt uit in agressiviteit en goddelijke losbandigheid. Dat dit geen werk voor tere zielen is weet de auteur en hij waarschuwt de lezer al aan het begin van de eerste zang;
Het is niet goed dat iedereen de bladzijden leest die hierop volgen; slechts enkelen zullen zonder gevaar van deze bittere vrucht kunnen genieten. Dus, schuchtere ziel, voor u verder binnendringt in zulke onontdekte gebieden, richt uw schreden achterwaarts en niet voorwaarts. Luister goed naar wat ik u zeg: richt uw schreden achterwaarts en niet voorwaarts…
Hij weet natuurlijk wat hij schrijft en mijn aandacht heeft hij en natuurlijk ging ik voorwaarts. Dat was nogal een rit. In de tweede zang moet God er al aan geloven als des schrijvers hand weigert te schrijven met de pen die uit een rode zeearend is getrokken. Het bliksemt in de verte, onweer trekt door de ruimte en Maldoror fulmineert;
Dus, verschrikkelijke God met je adder-gezicht, was het nog niet genoeg, dat je mijn ziel hebt geplaatst tussen de grenzen van de langzaam dodende waanzin en de razernij, dat je het bovendien na rijp beraad in overeenstemming met je waardigheid achtte een beker bloed uit mijn voorhoofd te laten vloeien!
Met dat schrijven is het wel goed gekomen. Even verderop schetst hij een gruwelijk beeld van wat hij met een jong meisje zou kunnen doen als zij hem blijft volgen. Dat het niet bij dreigen blijft ondervindt een jongeling verderop. Arme Mervyn eindigt zijn leven als hij met een noodgang tegen de koepel van het Panthéon in Parijs slaat.
Is het dan alleen maar (weliswaar mooi opgetekende) ellende in dit boek? Zeker niet. Er staat een prachtige hymne aan de oude oceaan in;
Oude oceaan, met je golven van kristal, je lijkt in het groot op die hemelsblauwe striemen die men op de geranselde rug der scheepsjongens ziet; je bent een onmetelijke blauwe plek, die op het lichaam der aarde is geslagen…Zo strijkt er, bij de eerste aanblik, een lang aangehouden zucht van droefheid, die men zou houden voor het ruisen van je aangenaam briesje, over de diep geroerde ziel, waar het onuitwisbare sporen achterlaat en je roept bij je minnaars de herinnering op, zonder dat zij zich daar altijd van bewust zijn, aan ’s mensen wrang begin, waar hij kennis maakt met de smart, die hem niet meer verlaat. Ik groet je, oude oceaan!
Dat gaat zo zes pagina’s door en het is wat mij betreft één van de hoogtepunten van dit boek. Het geeft ook een voorbeeld van de schrijfstijl van de auteur en er zijn talloze voorbeelden te geven van mooie vondsten of bizarre verhalen. De schepper in een doodskleed van ongewassen ziekenhuislakens, de hanebalk die zich losrukt uit een oud kasteel en de Almachtige ter verantwoording roept, de opgesloten hoofdhaar (u leest het goed en hij converseert ook) of wanneer Maldoror weer eens niet lekker in zijn vel zit;
Ik ben vervuild. Ik word verteerd door luizen. Als de varkens naar mij kijken, gaan ze braken. Mijn huid, die met een geelachtig etter bedekt is, is afgeschilferd door de korsten en ontvellingen der melaatsheid…Onder mijn linkeroksel heeft een paddenfamilie verblijf gekozen en als een ervan zich beweegt, kriebelt hij mij…Onder mijn rechteroksel zit een kameleon, dat voortdurend jacht op hen maakt, om niet van de honger te sterven: iedereen moet nu eenmaal leven.
Het is een niet-aflatende stroom van gedachten en ideeën die soms prachtig, soms heftig zijn maar die de moeite waard zijn om te lezen én te herlezen.
Er is altijd wel discussie over het werk van De Lautréamont geweest. Aanvankelijk was er weinig interesse voor zijn werk, hoewel de dichter Paul Verlaine, schrijver André Breton én schrijver en dichter Willem Kloos enthousiast waren over zijn werk. Sinds de jaren twintig van de vorige eeuw is zijn roem gaan toenemen en wordt hij gezien als één van de grote auteurs van de wereldliteratuur. Zijn werk heeft veel kunstenaars geïnspireerd zoals Salvador Dalí, René Magritte, Max Ernst, Joan Miró en Georg Baselitz.
Vertaling; C.N. Lijsen (