Kurt Vonnegut, een naam die ik al heel lang ken maar van wie ik tot nu toe nog nooit wat gelezen had. Ik wist dan ook niet precies wat me te wachten stond behalve dat het iets met science fiction te maken zou hebben. Daarnaast heb ik dit boek in de Nederlandse vertaling gelezen en ik vraag me af wat dat met de tekst gedaan heeft want het is overduidelijk dat er aardig wat woordgrappen in zitten.

Het verhaal begint met de schrijver zelf aan het woord. Hij zit in het vliegtuig samen met zijn broer op weg naar een begrafenis van een van zijn familieleden. Daar bedenkt hij het volgende verhaal. De rest van het boek is dát verhaal. Het kostte mij even tijd om door te hebben dat het niet meer terug zou gaan naar de schrijver in het vliegtuig en de rest verteld zou worden door een president van Amerika in een verre toekomst.

Deze toekomst ziet er voor de mensheid niet zo best uit omdat deze voor een groot deel door twee soorten ziekten is uitgeroeid. Ver in het verhaal wordt uitgelegd waar die twee ziekten vandaan zijn gekomen en een daarvan is op zijn minst hilarisch te noemen.
En zo is er nog wel veel meer hilarisch in dit boek. Het is zo absurd en vliegt alle kanten op om uiteindelijk toch wel weer bij een eerder aangeroerd punt terug te komen. En wanneer het verhaal uit is, blijkt wel alles in de loop van de tijd verteld te zijn. De puzzelstukjes zijn op zijn plaats gevallen en wij als lezer kunnen het ermee doen dat wij met onze technologische mogelijkheden en streven naar superioriteit het leven er bijzonder bizar op maken.

Een boek dat ik nog wel eens in het Engels zou willen lezen. En ik wil nu eigenlijk ook wel meer van deze beste schrijver lezen. Slaughterhouse-Five blijkt een bekende te zijn, is zelfs een film naar gemaakt net zoals naar aanleiding van dit boek Slapstick. Maar het trekt me dan weer minder om de films te gaan bekijken. De taal op zichzelf is al zo eigen, dat ik bang ben dat het beeld daar te veel van weg zou laten. ( )