Tiziano Scarpa

Dit boek kent inderdaad een lichtjes adembenemende start met een prachtig beeldende taal om dan qua tempo wat stil te vallen. Maar toch blijft het een bijzonder mooie en poëtische leeservaring. Het verhaal is eenvoudig. Cecilia, een zestienjarige meisje dat te vondeling werd gelegd in een Venetiaans weeshuis, groeit op binnen de muren van het weeshuis die tegelijk de grenzen van haar bestaan en identiteit vormen. Zij gaat iedere nacht naar een verborgen hoekje van het gebouw om te schrijven naar haar "Signora Madre, het is altijd naar u dat ik terug ga, ondanks mijn intenties en ongeduld keer ik telkens weer naar u, met telkens dezelfde woorden, vertel ik u telkens hetzelfde, omdat u telkens dezelfde gedachte bent, u bent mijn herhaling, mijn schietgebed, mijn veroordeling, mijn verveling." (p. 32-33)
Cecilia wordt zich in haar innerlijke dialoog steeds meer bewust van haar illusie dat haar moeder ooit terug zou komen om haar op te halen. Maar dit maakt het voor Cecilia steeds moeilijker om een gevoel van identiteit en continuïteit te hebben. "De tijd is niet van mij, mijn tijd behoort mij niet toe. Sinds ik geboren ben moest ik doen wat men mij hierbinnen zei, en de dingen die aan het hart liggen moet ik proberen plaatsen in de ruimtes die overblijven." (p. 42) "Ik slaag er enkel in om bezit te nemen van mezelf wanneer ik weet dat er iemand anders aan mij denkt." (p. 55) Haar leven kent echter een plotse wending wanneer er een nieuwe priester-componist aantreedt in het weeshuis met nieuwe muziek en met nieuwe ervaringen voor de meisjes-muzikantes, met name Antonio Vivaldi.… (meer)