Aki Ollikainen

Een niet eens zo duister verhaal over een wat mysterieuze familiegeschiedenis, nogal halfslachtig gekoppeld aan een stukje Finse geschiedenis én een portie Satanisme. Allesbehalve overtuigend, en zeker in vergelijking met het aangrijpende 'Witte honger' erg teleurstellend.

Een ijzig en haast troosteloos boek, dit verhaal van de hongervlucht van een moeder en haar twee kinderen. Achtervolgd door nachtmerries, koude, vooroordelen laten ze alles achter en ondernemen ze een tot mislukken gedoemde reis naar een idyllisch Sint-Petersburg. Niemand ziet de vluchtelingen graag komen, de ontvangst is minimaal, of ronduit vijandig.
Tegenover 'het detail' van de enkele vluchteling plaatst Ollikainen de 'bredere blik' van enkele andere personages - dokters en politici.

Intense lectuur, dit ijzingwekkend verhaal over een vrouw op de vlucht met haar 2 kleine kinderen doorheen de barre Finse winterlandschappen tijdens de hongerjaren 1867 en 1868. Pijnlijk actueel, de problematiek van de vluchtelingen in een historisch kleedje. Ollikainen zetten we op de lijst met in de gaten te houden auteurs, met stip.