Raynor Winn

Dit boek is één van de eerste boeken die ik via 'Boek per week' als boekentip opschreef en elke keer dat ik hem langs zag komen, kreeg ik weer meer zin om er zelf ook (ooit) in te beginnen. Bij de bibliotheek op het boek wachten duurde me uiteindelijk te lang (de reserveringen hebben door Corona natuurlijk ook maanden stil gelegen), waardoor ik de lokale boekhandel heb ondersteund en het boek zelf heb aangeschaft.

Met hele hoge verwachtingen aan een boek beginnen is altijd gevaarlijk en ik durf dan ook bijna niet aan mezelf toe te geven dat ik het af en toe een beetje saai vond. Het eerste stuk van het boek kwam behoorlijk binnen, als je leest hoe Raynor en Moth hun huis en geld zijn kwijtgeraakt en Moth ook nog een progressieve, ongeneeslijke ziekte blijkt te hebben.

Zelf heb ik ook meerdaagse wandeltochten gedaan door de natuur en veel is ontzettend herkenbaar en het maakt dat ik echt graag weer wil wandelen. En het South West Coast Path is dan ook nog eens 'bijna om de hoek' dus dat maakt het ook interessant. Maar al met al valt me dit boek toch wat tegen jammer genoeg. Zo zie je maar weer dat lage verwachtingen of geen verwachtingen hebben vaak beter uitpakt.… (meer)

Het verhaal is mooi maar snel verteld. Een man krijgt de diagnose van een ongeneeslijke ziekte, en het stel wordt om andere redenen hun huis uitgezet. Ze besluiten een kustpad in zuid-west Engeland te lopen, met een tent en heel weinig geld. Ze leven als daklozen, met dat verschil is dat zij steeds in beweging zijn. De continue beweging doen de man goed, en zijn ziekte lijkt een halt te worden toegeroepen. Het is natuurlijk een tocht die de hoofdpersonen terugbrengt tot de essentie. Leven in de natuur, van dag tot dag, zonder een ander doel dan overleven.Mogelijk komt het door de vertaling, maar ik ondervind niet hoe ‘fijngevoelig, poëtisch en sensitief’ het boek volgens trouw is.… (meer)