Ook als niet-wielrenner en niet-hetero viel er in een groot deel van het boek nog zeker wel iets te herkennen voor mij die jaren met vrienden door Frankrijk fietste in de vakantie, op zware versnellingloze bepakte fietsen. Dat mannen 'homo' voortdurend als scheldwoord gebruiken is ergerlijk, maar dat doen middelbare vettige hetero's blijkbaar en daarin spreekt de auteur niet zelf. Maar de clou van dit vlot geschreven boek met aardige sfeerbeelden (waaar ging wat fout en hoe zat het in elkaar met 5 puberjongens en 1 meisje) en de achterliggende mentaliteit vond ik toch eigenlijk niet alleen wat flauw maar ook fout. De afwikkeling daarna, in 1 filmachtige snelle scène waarin alles even rechtgezet en opgelost wordt, vond ik karikaturaal filmachtig-simplistisch ( )

Als je alle onvolkomenheden voor lief neemt – de oppervlakkig uitgewerkte personages, de overdaad aan toevalligheden die de gebeurtenissen bepalen, de nogal gezochte ontknoping waar het verhaal naartoe wordt geschreven en het geforceerde happy end – is Ventoux best een aardig boek om te lezen. Het is met vaart geschreven en er staan mooie en soms aandoenlijke observaties in over de vriendschap tussen vijf mannen, hun liefde voor het fietsen en de rivaliteit die ontstaat als een knappe vrouw zich bij hun gezelschap voegt. Het is geen literatuur met een hoofdletter, maar wel onderhoudende lectuur voor een regenachtige vakantiedag (en dan maar hopen dat het niet te lang regent, want met een beetje doorlezen heb je dit boek in een uurtje of zes wel uit). Dat Ventoux in mei 2013 door De Wereld Draait Door werd uitgeroepen tot het boek van de maand, zegt mijns inziens meer over de reclamemachine van de VARA dan over de kwaliteiten van het boek. ( )

leuk verhaal, maar niet erg waarschijnlijk ( )

Lekker lezend verhaal. Af en toe een beetje in stoere-detective-taal: met precieze vermelding van merk maatpak, schoenen en whisky zonder dat dat een functie heeft. Met heel veel 'makkelijke' elementen om het smeuïg te houden Het slot stelt teleur, met een overbodige blinde Willem. De lelijkste zin: "Ik legde mijn handen op het stuur en heel even op het geluk." (blz 11) ( )

Dit boek gaat over vriendschap tussen een groep mannen en hoe deze zich ontwikkelt met het voortgaan van de jaren.