Zeker meer dan vijftien jaar geleden ben ik gestopt met het kijken naar televisiejournaals omdat ik het steeds ongeloofwaardiger vond wat daarin werd verteld. Enkele jaren geleden ben ik ook gestopt met lezen van kranten om dezelfde reden. Ook had ik het gevoel dat wanneer ik een krant onder ogen zou komen van tien jaar eerder, ik daar dezelfde artikelen in aan zou treffen met misschien wat andere namen maar nog steeds dezelfde gebeurtenissen. En dan nog gaat het niet echt over wat het probleem nu is.

Zo nu en dan kwam ik wel eens een artikel van De Correspondent tegen en tjonge, wat een verademing. Zoals ze zelf schrijven tonen ze niet wat er vandaag gebeurt, maar wat er élke dag gebeurt. Hierbij wordt gebruik gemaakt van eigen bronnen maar ook van de kennis van de lezers. Steeds vaker werd ik geraakt door de onderwerpen waarover ze schreven en laatst besloot ik om een donatie te doen. Mijn idee was dat een abonnement mij te veel de druk zou doen voelen dat ik ook elke dag daar artikelen moest gaan lezen. Tot ik het inzicht kreeg dat een abonnement niet een moeten is maar een mogelijkheid tot lezen. Eens een jaar proberen of ik dat inzicht in beeld kan blijven houden en anders wordt het toch een donatie.

Bij het abonnement kreeg ik dit eboek cadeau. Het bevat een rijke schakering aan eerder verschenen artikelen van De Correspondent met uiteenlopende onderwerpen zoals Nederlandse sociaaldemocratie, privacyprobleem door sportapp, kwalmageddon, sneller reizen levert geen tijd op en burn-out epidemie, om er maar een paar te noemen.

Ik heb heel erg genoten van deze manier van journalistiek waarvan de nieuwswaarde na een paar jaar nog niet vergaan is en de lezer rijker maakt aan kennis. Het geeft mij hoop dat De Correspondent bestaat en kan blijven bestaan omdat er voldoende belangstelling voor is. En dat er vele journalisten deze manier van journalistiek bedrijven mogen opvolgen. ( )

Een verademing om te lezen, dit boek. Het bevat het beste, of op zijn minst toch een representatieve selectie van wat de voorbije jaren verscheen in “De Correspondent”, de nieuwssite van een groep eigenzinnige journalisten die sinds 2013 vooral buiten de lijntjes willen kleuren. Stichter Rob Wijnberg roept de missie nog eens in herinnering: we tonen niet wat er vandaag gebeurt, maar wat er élke dag gebeurt. Want het nieuws in de gewone media misleidt, toont niet de echte problemen, lijdt aan een veel te grote bijziendheid.
Uiteraard zijn niet alle bijdragen op niveau. Mijn voorkeur ging naar Jesse Frederik en zijn analyse van de Nederlandse schulden-industrie, Sanne Blauw en Jesse Frederik en hun oordeel over het cijferfetisjisme in onze maatschappij, Rutger Bregman’s ode aan de overheid als grootste durfkapitalist en Maïté Vermeulens pleidooi voor een goedwerkende bureaucratie in landen in ontwikkeling. Stuk voor stuk verfrissende essays!
In het slot lees ik dat er gewerkt wordt aan de lancering van “The Correspondent”, een gelijksoortig platform in de VS om de héle wereld te bereiken. Ik weet niet hoe het daarmee staat, maar ik kan het alleen maar toejuichen. Overigens is de insteek van De Correspondent intussen ook door vele mainstream media opgepikt: kwaliteitskranten werken nu ook met thematische correspondenten, kijken nu meer naar trends en diepte, en laten ook lezers en opiniemakers meer aan het woord. Het kan dus toch! ( )

Eenentwintig onmisbare verhalen die niet zo snel het nieuws hale, verzameld door de De Correspondent. De auteurs Rob Wijnberg, Lynn Berger, Rutger Bregman, Sanne Blaauw, Marc Chavannes, Bregje Hofstede, Maurits Martijn en Nina Polak geven een geheel nieuwe blik op het nieuws van alledag en de wereld om ons heen.