‘Zusje’, geboren in een blanke boeren familie, zal gaan leven om te kijken, te luisteren, te zwijgen en te herinneren. Zo zou het leven van de vertelster kunnen worden samengevat. Een leven dat zich afspeelt in het Zuid-Afrika van eind negentiende eeuw; de periode waarin de blanken, Hottentotten nog ‘gewoon’ doodsloegen en in de vrije uurtjes op zondag, na kerk en avondmaal, gingen jagen op Bosjesmannen om daarna hun vrouwen op de boerderijen als slavin te laten werken. Blanke boeren -waaronder haar familie- zullen in die periode de rijkdommen vergaren waar zij meer dan een eeuw later nog op kunnen teren.

De omgeving en wat haar tijdens haar leven zal omringen, wordt in het boek duidelijk omschreven.

Op haar sterfbed overdenkt zij -ze wordt dan tantetje genoemd- haar leven en worden de herinneringen als het ware in een patroon gelegd. Vroegere impressies krijgen in het perspectief van de tijd een andere zeggingskracht en brengen haar bestaan weer tot leven.
Het boek omvat de monoloog die eindigt op haar sterfbed.

Ik kan moeilijk de bewoordingen vinden om de beoordeling te omschrijven. In ieder geval is het, het mooiste dat ik in jaren heb gelezen. Het lijkt te snijden door ziel en zintuigen en is van een, althans voor mij, onbekende schoonheid.
Misschien spelen stille emoties op: Zuid Afrika, de mensen daar, de vruchtbaarheid van het land, de overweldigende natuur, oude wortels, belichaming van de schoonheid van het kwaad ?
“Tante” zal het op het eind van haar leven verwoorden: ‘Ik heb me herinnerd wat ik heb vergeten, ik heb uitgesproken wat ik niet wilde weten en mijn opdracht is volbracht………’het patroon is uitgelegd en de stukjes en brokjes zijn samengevoegd, mijn taak is verricht, en het is niet aan mij om te oordelen of het goed of slecht is gedaan.’

Eerbied en Stilte worden daarna des lezers lot ! ( )

Het eerste boek dat ik las in het Afrikaans. Een enorme stimulans om verder te gaan. Prachtig taalgebruik, indringend verhaal. ( )