Didier Eribon

Na zijn interview in de Groene leek Eribon me sympathieker dan hij in dit boek naar voren komt. Gepresenteerd als een terugkeer van deze succesvolle hoogleraar sociologie en mediapersoon naar zijn 'roots', een arbeidersgezin uit Reims, na de dood van zijn vader, maar toch eerder een sociologische verhandeling over kansarmen en kansrijken. In zijn analyses heeft E. meestal wel gelijk, maar ze zijn erg 'dik' geschreven, met wel tamelijk opblazen van de kloof hoog-laag (maar misschien was die in Frk jaren 50-70 wel groter dan Nl.) en met erg weinig oog voor de verschillen binnen de klasse 'boven' hem (zoals typisch en ook logisch is voor sociale stijgers). Wat hij over de onderdrukking van homo's zegt spreekt me meer aan dan wat hij over die van arbeiders zegt; ook logisch. Wat me het meeste tegenviel is zijn gebrek aan werkelijke terugkeer, aan sympathie met zijn ouders en broers, aan een poging tot contact. Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand veertig jaar zijn familie niet wil zien, m.i. toch ook uit arrogantie en kilte.… (meer)