Esther GerritsenBesprekingen
Auteur van Broer
Besprekingen
Gebied 19 door Esther Gerritsen
Hij gaat er nog even van uit dat zijn vrouw Suzanne een ommetje met hond Toto aan het maken is, maar ze is weg. Zijn zoon Parker uit een vorige relatie ook. Toto niet, die is er nog. Dat is fijn, maar dat van zijn vrouw en zoon niet. Ook niet omdat hij gisteren met Suzanne getrouwd is en vandaag op huwelijksreis zou gaan. Het wordt een heel andere dag.
Omdat Tomas niet weet wat er gaande is leven wij mee met zijn ongeloof en dat is leuk. Zo krijgt hij een Whatsapp-bericht van een onbekend nummer;
Als u dit leest, bent u achtergebleven. U kunt uw leven geheel naar eigen wens vormgeven, de door u gekende overheid is vertrokken.
Dat klinkt niet bemoedigend en Tomas gaat op onderzoek uit. Het is stil op straat en hij komt in een buurthuis waar hij langzaam iets wijzer wordt. Hoewel, wijzer…een goed deel van de mensheid is verhuisd naar een andere planeet, de TOI-700d. Alleen de noodzakelijken dan en dat geeft Tomas, als thriller-schrijver die net een nieuw boek uit heeft gegeven, geen goed gevoel. Wat ook geen goed gevoel geeft is dat iedereen zo’n beetje op de hoogte is maar hij niet.
Toch blijkt er een soort protestbeweging en die zorgt ervoor dat hij in contact komt met zijn vrouw Suzanne. Die legt hem via een videoverbinding uit dat ze op de nieuwe planeet zijn die er precies zoals de aarde uitziet, alleen is alles wat ruimer opgezet. Zijn zoon Parker is gewoon naar Thailand op vakantie, maar dan Thailand daar. Zo simpel is het.
Via zijn vrouw gaat het langzaam een beetje dagen bij Tomas en er is sprake van experimenten gericht op een gebied in de hersenen, Gebied 19 natuurlijk, die ervoor zorgen dat herinneringen aan de ‘oude’ aarde worden weggewist. Er wordt een nieuwe aarde gecreëerd met minder mensen en meer ruimte. Wat er achterblijft, daar hebben we het niet meer over. Hoe dat allemaal gebeurt? Tomas heeft geen idee, maar het ziekenhuis speelt een sleutelrol.
Wat leuk is aan dit boek en waardoor het toch licht verslavend leest, is dat je wil weten hoe het zit. Tomas stelt logische vragen maar krijgt geen antwoorden;
‘Welke optie is het geloofwaardigst,’ vroeg Tomas, ‘de halve wereldbevolking een waanidee laten geloven, of de halve wereldbevolking verplaatsen?’
Dat antwoord is zo makkelijk niet en we komen zelfs op licht filosofische hellingen terecht als hij tegen de hond zegt;
‘Jij bent hier, ik ben hier, dat is alles wat we weten.’
Ik ga natuurlijk niet teveel weggeven, maar het kan zijn dat hij toch zijn vrouw ineens ziet lopen die toch echt op de nieuwe planeet zou moeten zijn. Hij krijgt déja vu’s (let op, die worden nog belangrijk) en het verhaal is zo vreemd niet of Tomas bevindt zich ook ineens op TOI-700d. Daar wordt hij herenigd met zijn zoon, zijn moeder, zijn ex (wie wil dat niet), zijn buren en vrienden.
Het is een mooie, ruime wereld waarin zijn boek, net uitgebracht immers, erg goed blijkt te verkopen. Alleen zijn vrouw is er niet en hij weet dat ze nog op aarde is. Hij merkt dat iedereen die aarde wil vergeten, omdat men heel gelukkig is in het nu. Maar Tomas wil en kan zijn vrouw niet vergeten en ook zijn overleden tweelingzus niet. Ook daar doet men niet aan, terugdenken aan mensen die er niet meer zijn en het bevalt hem niets. Hij belandt wel in eindeloze discussies met zijn zoon, die het prima naar zijn zin heeft;
‘Wij zeggen niet “hier, papa. Sommige dingen en mensen zijn er niet meer. Zo moet je dat zeggen. “Niet meer”. Niet “niet hier”.’
‘Van wie moet dat?’
‘Zo praten we nu. Iedereen. Dit is de vernieuwde aarde.’
‘De aarde? Dit is niet de aarde, Parker. Dit is planeet TOI-700d.’
Parker was stil.
‘Parker?’
‘Dat was de werknaam. Het wordt De Aarde.’
‘Er is al een aarde.’
Een lastige situatie en het wordt nog lastiger als hij geen contact met zijn vrouw op aarde mag maken en dat toch doet. Dat bekomt haar niet goed maar de nieuwe machthebbers zijn zo gek niet of ze sturen haar toch ook maar naar die nieuwe planeet. Suzanne moet daar wel even bijkomen en lijkt zich wonderbaarlijk snel aan te passen. Tomas niet, die blijft met zijn gedachten in twee werelden hinken:
‘Dat koffiekopje, dat is thuis het kopje dat ik van Freddie heb gekregen. Dit is niet het kopje.’ Hij tilde het kopje op en liet het op de keukenvloer vallen.
Nu hoopt u op een eind goed, al goed maar daar gaat Gerritsen niet in mee. Sterker nog, heel het gezin gaat weer terug naar de aarde en vooral zoon Parker vindt daar iets van. Het open einde maakt het haast onvermijdelijk dat er een vervolg aan zit te komen.
Ik heb wat wisselende besprekingen over dit boek gelezen. Zeker is dat science fiction een eersteling is het oeuvre van Gerritsen, waarvan ik alleen het Boekenweekgeschenk Broer las. Het is waar dat de personages niet al te veel diepgang kennen en met al die dialogen heeft u dit boek van goed 300 pagina’s zo uit. Maar, ik vind het een origineel gegeven en ik schreef al dat het toch licht verslavend was; ik wilde en wil nog steeds weten waar dit naar toe gaat dus ik heb mij er prima mee vermaakt.
Max trouwt met Nora, met wederzijdse verwachtingen van vrijheid en liefde, helaas… ze krijgen Elsie, waar Max ook niet heel liefdevol over denkt, of eigenlijk helemaal niet. Hij zit nog behoorlijk aan zijn moeder vast en heeft met zus Jennie weinig contact. MJohanna woont een tijdje met Frans op Ibiza maar als ze gaat dementeren brengt hij haar terug en verdwijnt. Ed zorgt voor haar, min of meer klunzig ook Max en Jennie. Johanna komt in een verpleegtehuis en heeft het daar naar haar zin.
Jennie heeft al die jaren vragen gehad over de zelfmoord van haar vader en gaat op onderzoek uit. Ed bekent dat hij Gerrit van de trap heeft geduwd maar als Gerrit wordt opgegraven blijkt dat hij met een glazen asbak, zo’n groot, loodzwaar ding die iedereen had in de jaren 60 is doodgeslagen. Er worden splinters gevonden in zijn schedel. Johanna heeft hem gedood en Max heeft het gezien,als 10 jarig jongetje.
Het verhaal is geschreven in korte zinnen, korte stukjes. Vader Gerrit kijkt toe vanuit de hemel, waar hij soms met God praat, niet mag ingrijpen. Ik vind de mensen niet aardig, allemaal niet, Jennie zeurt maar door over haar jeugd, Max is een zwakke vent die maar zo’n beetje hangt in het leven, Ed wil alleen maar goed doen, Johanna doet in ieder geval nog een beetje haar best om er iets vaste maken en Gerrit “is” alleen maaren lijkt pas tot leven te komen nar zijn dood.
Eigenlijk vond ik het zeker in het begin een vervelend boek, vanwege al die lethargische mensen. Wel intrigerend en ook wel goed geschreven.
Af en toe zitten er ook filosofische elementen in het boek.
Boek met rake observaties en een bij momenten schitterende beeldtaal.
Het is een boek die ik met een zekere traagheid heb gelezen: even laten bezinken wat ik las en een beetje nadenken hoe de tekst geïnterpreteerd kan worden en dan vaak een beetje glimlachen omwille van de subtiele humor die in het boek vervat zit.
Dit is het eerste boek dat ik van Esther Gerritsen las. Ik heb weer een auteur ontdekt waarvan ik meer boeken wil lezen.
Een man met een mismaakt gezicht, mede daardoor eenzaam woont als conciërge in een klooster. Daar is hij veilig en “warm”. Op een dag komt er een gast die zijn gezelschap zoekt en ze sluiten vriendschap. De donkere kant van de gast zorgt ook voor problemen. Ze bespreken samen schuld en boete, en alle moeilijke dingen. Uiteindelijk vertrekt de gast weer, de man blijft ontredderd achter.
Vreemd verhaal over een vrouw wiens man verongelukt samen met zijn minnares. Ze (Roxy) heeft geen idee hoe ze verder moet en gaat met 2 vrouwen, de secretaresse van haar man en de oppas en haar kind dan maar op vakantie. Onderweg vermoordt ze een halve kudde schapen door ze op hun rug te leggen, er speelt een heel merkwaardige verhouding met haar ouders doorheen. Vreemd..
Dit is een prima boekenweekgeschenk, zoals we de laatste jaren gewend zijn. Een vrouw werkt voor een familiebedrijf dat eigenlijk geen bestaansrecht heeft, maar ze zet zich er helemaal voor in. En dan gebeurd er iets met haar broer dat haar totale wereld omver gooit. Daar doorheen speelt de relatie met haar man die slechter wordt. Ligt het aan hem of aan haar? En moet je je op een bepaalde manier gedragen of kan het ook anders? En toch ook nog een geod einde, kortom: lees dit boek!
Lang niet slecht. Olivia denkt dat ze alles op orde heeft en anderen doorziet, leeft voor haar werk. Maar als haar broers been wordt geamputeerd, blijkt het tegendeel: iedereen sluit haar buiten en hem in, zij is de gevoelloze, onrealistische, nooithuilende maar nu wel huilebalk zoals haar broer geworden, die de signalen misverstaat en niet kan ontspannen (tot het eind, dat ook ik te positief vond).
Een luie zondagochtend en een boekenweekgeschenk, een prima combinatie. Nog op bed Broer in een aangename zucht gelezen.
De schrijfstijl is zonder flauwekul zoals ik de auteur zelf ook had zien beweren in een artikel van Onze Taal. Dat neemt niet weg dat het vol emoties zit. Emoties die de ik-persoon liever onder het oppervlak had willen houden maar die bij de een na de ander die haar nabij staan naar boven komen. Het verhaal lang worstelt ze zelf met haar eigen emoties zonder daar pathetisch over te doen. Toch voel je hoe ze op springen staat.
Ik vind het wel wat om te lezen over een broer die ogenschijnlijk ver van zijn zus af lijkt te staan toch een impact op haar kan hebben simpelweg omdat hij haar broer is. Familie blijft iets bijzonders.
Wat ik minder vind, is dat de broer die nooit succes in zijn leven gekend heeft en al helemaal niet op sociaal vlak, nu door het verliezen van een van zijn onderbenen een zo'n veranderd mens is dat hij de ene persoon na de ander voor zich weet te winnen. Dit gegeven wringt wat. Maar als je daar verder niet moeilijk over doet, net zoals de broer zelf, is het een prima verhaal.
1 
Niekchen | 8 andere besprekingen | Apr 3, 2016 |
Niekchen | 8 andere besprekingen | Apr 3, 2016 | Het verhaal van Olivia die denkt dat haar leven aardig op orde is, goede, veeleisende baan, aardige man 2 aardige tienerzoon. Door haar broer, een treurige huilebalk (was ie vroeger) wordt haar leven min of meer ontwricht. Zijn been wordt geamputeerd en noodgedwongen komt hij bij hen revalideren. Het hele gezin en gerard, de broer knapt heig op van zijn aanwezigheid. alleen Olivia moet door schade en schande naar zichzelf leren kijken.
Jonge vrouw afkomstig uit een arm milieu, die het verhaal begint met weduwe te worden van een veel oudere man die een hoog inkomen had. De man wordt aangereden terwijl hij met zijn assistente in de auto overspel pleegt. Het verhaal beschrijft de reactie van de weduwe op het overlijden en het bekend worden van de sexuele escapades van haar man, en haar handelen de dagen na de begrafenis.
Het boek leest makkelijk weg, maar allengs rijst meer en meer de vraag wat dit boek nu urgent maakt.
Dorst beschrijft de relatie tussen moeder Elisabeth en dochter Coco. De roman begint direct met een bijzondere scène: moeder en dochter komen elkaar toevallig tegen op straat tegen, ze hebben elkaar al een tijdje niet gezien en dan moet het hoge woord er ineens toch maar uit: moeder Elisabeth heeft kanker in een vergevorderd stadium. Ze zal niet lang meer leven.
Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog.
moeder dochter relatie, beide authistisch, het schuurt
moeder heeft ongeneeselijke kanker, dochter die bij haar vader is opgegroeid besluit voor haar moeder te gaan zorgen.
Toch kon ik zelf niet echt contact leggen met de hoofdpersoon, Dominique, een jonge vrouw (dramatherapeute) die net naar Amsterdam is verhuisd en behoorlijk met het leven in de knoop zit.
2 Dax9 | 6 andere besprekingen | Aug 22, 2011 |
Dax9 | 6 andere besprekingen | Aug 22, 2011 | Zoals Bonnie niet 100 % vreemd is, zo is haar omgeving niet 100 % normaal. Haar ouders zijn bijvoorbeeld extreem zuinig. Als Bonnies vreemdheid dreigt te escaleren, kantelt de situatie soms opeens: de ouders laten zich van zo’n idioot zuinige kant zien dat zij opeens de gekte vertegenwoordigen (voorbeeld: de tube tandpasta). Iets vergelijkbaars gebeurt met Bonnies mooie, populaire vriendinnetje Ine. Als er iets ergs gebeurt in haar familie, doet Ine op een schrille manier alsof er niets aan de hand is. Net als Bonnies ouders blijft Ine ver verwijderd van medicalisering en institutionalisering, maar soms valt ze toch bijna van het randje van de normaalheid af. Kortom, misschien is Superduif een verkenning van de vreemdheid in ons allemaal.
Alleen het einde overtuigde me niet, misschien was het een te heftige gebeurtenis (het schoolfeest), misschien werd hij er in te weinig woorden doorheen gejaagd. De laatste zin charmeerde me ook niet, hij klonk voor mij alsof hij bedoeld is als een goed einde: Bonnie neemt eindelijk haar ouders in vertrouwen. Dat vond ik niet passen bij dit tragische verhaal.
1 pingdjip | 6 andere besprekingen | Aug 3, 2011 |
pingdjip | 6 andere besprekingen | Aug 3, 2011 | Klein godje tegen de eenzaamheid
Dominique zoekt een getuige in haar leven. Iemand die ziet wat ze doet en waarom ze het doet. Maar niemand lijkt echt in haar geïnteresseerd. Haar moeder is dement en herkent haar niet meer, haar vader is dood en haar eenzame buurvrouw lijkt dwars door haar heen te kijken. Dus verzint ze een klein godje. Hij is te klein om de loop der gebeurtenissen te bepalen, maar ze kan in ieder geval de hele dag door tegen hem praten. Ze kan hem uitschelden, ze kan hem bedanken en ze kan hem vragen stellen. Ze krijgt alleen nooit antwoord.
Niemand ziet Dominique
Esther Gerritsen werd bekend als toneelauteur, maar kan na De kleine miezerige god als romanschrijfster niet meer over het hoofd gezien worden. Ze plant de lezer in het hoofd van Dominique, een intelligente, jonge vrouw die hunkert naar veiligheid en geborgenheid. Dominique werkt als dramatherapeute in een kliniek en helpt de depressieve cliënten door interesse voor ze te hebben, door ze serieus te nemen, door ze werkelijk te ‘zien’. Maar niemand die Dominique werkelijk ziet, niemand die haar problemen onderkent en niemand die haar liefdevol vastpakt. Een spoor van Gerritsens toneelachtergrond is te herkennen in de spannend opgebouwde dialogen. Dominique klopt bij haar oude buurvrouw aan en zegt: “Ik ben dronken, mevrouw Jovkov.” Alleen bij Gerritsen kan de vrouw in haar gebloemde duster en de handen in haar zij antwoorden met: “Ga je spugen?”
Geen medelijden
Gerritsen hemelt haar personage niet op. Dominique kan enorm zeuren en ze maakt het zichzelf en de mensen om haar heen vaak nodeloos moeilijk. Het is dan ook niet in de eerste plaats medelijden dat Dominique opwekt, Dominique is teveel dader om slachtoffer te zijn. Het zijn niet de anderen die haar niet willen liefhebben, zij is het zelf die zich onaanraakbaar maakt. Het christelijke geloof speelt een belangrijke rol in de roman, niet alleen omdat de namen van de hoofdpersonen ernaar verwijzen of omdat Gerritsen er haast onmerkbaar tal van Christelijke symbolen in verweefde. Geloof, vertrouwen, een Vader, het zijn de zaken waar Dominique naar op zoek is. Die haar in het derde hoofdstuk van de roman zelfs naar Virginia leiden. Op alle manieren probeert Dominique een leegte in zichzelf op te vullen door iets goddelijks buiten zichzelf te zoeken.
Wat doet het er toe
Dominique ontmoet Kris, een oerlelijke, onbehouwen kerel, met wie ze een affaire begint. En ze ontmoet mevrouw Jovkov, haar oude onderbuurvrouw, die door haar gezin in de steek is gelaten en zich aan Dominique vastklampt zonder verder oog voor haar te hebben. Dominique wil er voor mensen zijn, maar moet dat ten koste gaan van haarzelf? Aan de andere kant: als ze voor zichzelf kiest en de hulpbehoevenden aan hun lot overlaat, wat is ze dan nog waard? Het is deze tweestrijd die de ontwikkelingen in het boek bepaalt. Het godje, dat niet veel meer is dan een verlengstuk van haarzelf, wordt keer op keer vergeefs om raad gevraagd. Wel of niet haar moeder opzoeken, wel of niet op de thee gaan bij de buurvrouw, wel of niet meedoen aan de onoprechte beleefdheidsfrasen die ze van huis uit heeft meegekregen. Wel of niet de was buiten hangen. Wel of niet eten. Wel of niet opstaan. En uiteindelijk: wat doet het er eigenlijk toe wat ze wel of niet doet? Haar kleine godje zal het een worst wezen, laat staan dat de rest van de wereld erom maalt.
Diep triest en wondermooi
Op de cover van het boek zien we een zachte, witte konijntjesknuffel die aan zijn oren tegen een kale berkenbast gespijkerd is, als Jezus aan het kruis. Even tweeslachtig als de knuffel aan de berk is Gerritsens stijl. Hoewel de thematiek niet licht is en de hoofdpersoon niet bepaald dolgelukkig, neemt de somberte in De kleine miezerige god nooit de overhand. Als Dominique haar demente moeder opzoekt in het verpleegtehuis en even beleefd en afstandelijk door haar wordt behandeld als de verpleegsters, kun je zowel huilen als lachen. ‘Soms zei Dominique na een zin: “Moedertje van me.” “Ja ja”, zei haar moeder dan, of ze antwoordde zacht lachend: “Kind”, als maakte ze een grap. Maar lachen deed ze, en tegenspreken niet. Ach, leek ze te zeggen, als jij wilt dat ik je moeder speel, dan speel ik toch je moeder.’ Gerritsens observaties zijn tegelijkertijd diep triest en wondermooi. Met de vaak hilarische dialogen blaast Gerritsen lucht in het boek.
De kleine miezerige god is een prachtig geschreven roman over een jonge vrouw in een grote stad die vecht om genoeg te hebben aan zichzelf. Gerritsen dringt in simpele, humorvolle zinnetjes door tot de kern van eenzaamheid.
Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.