Michel Houellebecq

« Quand on a que l’amour. »
De korte, krachtige titel van deze roman ‘vernietigen’ voorspelt niet veel goeds. “Daar gaan we weer”, denk je, en je zet je schrap voor een zoveelste verzameling Houellebecqiaanse uithalen naar onze moderne samenleving. En inderdaad, dit boek leest als een bloemlezing van typische thema’s uit het oeuvre van deze zowel gevierde als uitgespuwde schrijver: het eenzame, nihilistische bestaan van de moderne mens, het door het neoliberalisme aangemoedigde consumptiekapitalisme, de evolutionair opgelegde maar emotioneel onbevredigende drang naar seks, de terreur van het woke-isme, enz. Op tijd en stond zijn er ook weer drammerige en ranzige passages. Alleen: allemaal veel spaarzamer en over minder pagina’s gespreid dan in zijn vorige romans.
Houellebecq misleidt de lezer door in het begin nogal te focussen op terroristische bedreigingen en aanslagen die opduiken (het verhaal speelt zich af in 2027), en op de nakende presidentsverkiezingen in Frankrijk. Zijn hoofdpersonage, Paul Raison (de familienaam is significant), komt uit een afdeling van de Franse geheime diensten en is een nauwe medewerker van één van de machtigste mannen in Frankrijk. Best interessant, maar in de loop van de roman verdwijnt dit helemaal uit beeld, zonder toelichting. Geleidelijk aan – telkens gecentreerd rond protagonist Paul – verschuift de aandacht de permanente reflecties van Paul over familiebanden, relaties, literatuur, religie en uiteindelijk ook de dood. De roman eindigt zelfs tamelijk melodramatisch met de impliciete boodschap dat liefde alles overwint.
Dat is toch wel slikken. Zeker op het einde heb je de indruk een liefdesverhaal te lezen, en een redelijk aardig zelfs. Is dit nog wel een echte Houellebecq? Oneindig veel inkt is al gespendeerd aan hoe we dit nu precies moeten inschatten. Al in zijn vorige romans was subtiel een verschuiving merkbaar naar een iets mildere opstelling en het tonen van een zachter kantje. Is de schrijver op zijn oude dag een sentimentele dwaas geworden? Misschien. De voor mij meest bevredigende klaring las ik bij één van mijn gewaardeerde Goodreadsvrienden, Violeta: volgens haar is Houellebecq in de grond een romanticus-oude stijl, die worstelt met de wanhoop die eigen is aan de Westerse manier van leven. Benieuwd hoe dit gaat aflopen.… (meer)

Een professor aan de Sorbonne ziet zijn land in 2022 aan de vooravond van de presidentsverkiezingen steeds verder polariseren: een burgeroorlog lijkt onvermijdelijk. De traditionele partijen zijn uitgespeeld, de strijd gaat tussen het Front National en de Moslimbroederschap. Op de valreep doet een van de leiders een politieke meesterzet.

Met Onderworpen is Michel Houellebecq helemaal terug als Frankrijks grootste provocateur. Hij schrijft altijd op de huid van de tijd, maar nooit eerder schreef hij zo'n politieke roman, eindigend met een verrassend majeurakkoord.… (meer)

Verschillende plotlijnen met een open einde; enkel de dood is eindig.
In dit boek komen heel wat zaken aan bod die zich momenteel al duidelijk aankondigen maar de auteur laat het aan de lezer over om de mogelijke afloop of evolutie in te schatten...
De politiek verantwoordelijken worden hier in een Frans kader geschetst maar zijn slechts een kleine spiegeling van wat in de wereld der vooraanstaande beleidsvoerders en belangrijke (veiligheids-)organen in de Westerse landen gebeurt....
De auteur biedt een aantal thema's (vergrijzing met een maatschappelijke ‘internering’, aanslagen, complottheorieën, cyberdreigingen, politieke achtergronden en eigenbelang, de ego’ in de hogere maatschappelijke lagen…èn de uiteindelijke lotsbestemming van ieder individu….) ter overweging waarin dan toch heel zeker de kracht van dit boek schuilt. Zeker niet langdradig wanneer de lezer met meer aandacht zich in dit boek wil verdiepen. De rest is in dit boek is geromantiseerd.… (meer)

Andere recensies en samenvatting kunnen hierover gelezen worden. De opeenvolgende verhalen, verduidelijkingen, interpretaties ed. over de schrijver Joris-Karl Huysmans zijn niet bepaald interessante lectuur voor mij geweest. De passage die de schrijver geeft op pagina 216 van mijn exemplaar doet wel het boek zeer krachtig samenvatten.
"Door al het gekoketteer, gevlei en schandelijk geflikfooi van de progressieven was de katholieke Kerk niet meer bij machte om zich te verzetten tegen het zedenverval. Om helder en krachtig het homohuwelijk, het recht op abortus en vrouwenarbeid te verwerpen. We moesten ons bij de feiten neerleggen : nu West-Europa zo'n weerzinwekkende graad van ontbinding had bereikt, was het niet meer in staat zichzelf te redden - net zomin als het antieke Rome dat was geweest in de vijfde eeuw van onze jaartelling. De massale komst van immigrantenpopulaties die waren doordrongen van een traditionele cultuur waarin de natuurlijke hiërarchieën, de onderworpenheid van de vrouw en het respect voor ouderen nog niet waren aangetast, vormde een historische kans voor de morele en familiale herbewapening van Europa en opende weg voor een nieuwe bloeitijd van het oude continent. Die populaties waren soms christelijke; maar ze waren meestal, dat viel niet te ontkennen, islamitisch."… (meer)