Daniel KehlmannBesprekingen
Auteur van Het meten van de wereld
Besprekingen
Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
Maar hoe zit dat nu met Uilenspiegel? Kehlmann heeft zijn verhaal episodisch opgebouwd: hij springt over en weer doorheen de tijd, en verandert gedurig van vertelperspectief. Bij dat alles is Uilenspiegel zeker het verbindend element, en het langste hoofdstuk, over de jeugd van Tijl, is ronduit vertederend. Maar daarna lijkt hij ons voortdurend te ontglippen en duikt hij soms maar zijdelings op. Zijn optreden is telkens wel genoeg om een verschuivend aspect van zijn karakter in de verf te zetten: aanvankelijk is hij een pure plaaggeest, een kunstjesmaker die anderen te kijk zet, maar geleidelijk evolueert hij tot een ontmaskeraar van de menselijke grootheidswaanzin van de illusies waarop ons bestaan gevestigd is. Vooral de manier waarop hij de grote katholieke geleerde Kircher, met zijn op magie gebaseerde aura van wetenschappelijkheid, te kijk zet, is sterk.
Het is zoals gezegd, één van de weinige keren dat Uilenspiegel echt op de voorgrond treedt in dit boek. Het is alsof Kehlmann vooral het schimmige karakter van de Uilenspiegel-figuur in de verf wilde zetten, en daar is hij dus zeker in geslaagd. Enig nadeel daarvan is dan natuurlijk dat het personage de roman niet echt draagt, of toch niet in de mate dat ze verwacht hadden. Toch knap gedaan van Kehlmann.