Roxanne Dunbar-Ortiz
Auteur van An Indigenous Peoples' History of the United States
Over de Auteur
Roxanne Dunbar-Ortiz, grew up in rural Oklahoma, the daughter of a tenant farmer and part-Indian mother. She has been active in the international Indigenous movement for more than four decades and is known for her lifelong commitment to national and international social justice issues. Dunbar-Ortiz toon meer is the author or editor of seven other books and lives in San Francisco. toon minder
Fotografie: Roxanne Dunbar-Ortiz
Reeksen
Werken van Roxanne Dunbar-Ortiz
Not a Nation of Immigrants: Settler Colonialism, White Supremacy, and a History of Erasure and Exclusion (2021) 156 exemplaren
Not a Nation of Immigrants: Settler Colonialism, White Supremacy, and a History of Erasure and Exclusion 3 exemplaren
El Caso Miskito / The Miskitu Case 1 exemplaar
Blood on the Boarder: a Memoir of the Contra War 1 exemplaar
Gerelateerde werken
Towards Collective Liberation: Anti-Racist Organizing, Feminist Praxis, and Movement Building Strategy (2013) — Voorwoord — 125 exemplaren
Hillbilly Nationalists, Urban Race Rebels, and Black Power: Community Organizing in Radical Times (2011) — Introductie, sommige edities — 107 exemplaren
Freedom, Equality, and Solidarity: Writings and Speeches, 1878-1937 (2004) — Nawoord — 45 exemplaren
Red State Rebels: Tales of Grassroots Resistance in the Heartland (2008) — Medewerker — 42 exemplaren
Tagged
Algemene kennis
- Geboortedatum
- 1939
- Geslacht
- female
- Nationaliteit
- USA
- Woonplaatsen
- rural Oklahoma, USA
San Francisco, California, USA
Leden
Besprekingen
Lijsten
Prijzen
Misschien vindt je deze ook leuk
Gerelateerde auteurs
Statistieken
- Werken
- 19
- Ook door
- 7
- Leden
- 3,298
- Populariteit
- #7,761
- Waardering
- 4.1
- Besprekingen
- 90
- ISBNs
- 62
- Talen
- 2
- Favoriet
- 1
Ik ga me hier niet wagen aan een bespreking ten gronde of die beschuldiging van genocide in dit geval terecht is of niet. Ik wil alleen aanstippen dat het echt niet echt is om dit begrip, dat pas in de 20ste eeuw echt gemunt werd (op basis van de Holocaust), ook voor voorgaande perioden te gaan gebruiken; denk alleen al maar aan de discussie over de Armeense genocide. Dunbar-Ortiz argumenteert dat de strijd tegen de inheemse naties een wel bewuste poging was om die indiaanse volkeren volledig van de kaart te vegen. Ze haalt tal van citaten aan van Amerikaanse presidenten (met uiteraard Andrew Jackson voorop, maar ook Abraham Lincoln, Theodore Roosevelt…) en bevelhebbers van het Amerikaanse leger die dit lijken te onderbouwen.
Nogmaals, ik ben niet in staat om dit ten gronde te beoordelen. Dat de verdrijving van Indiaanse volkeren van hun grond en hun behandeling daarna allesbehalve netjes verliep en alle schijn heeft van een fundamenteel onrechtvaardig historisch proces, lijkt me een vaststaand feit. Of je daarvoor de beladen term genocide mag gebruiken, is een andere zaak.
Laten we dan even kijken naar Dunbar-Ortiz’ betoogtrant. Die is uiteraard geëngageerd en dus erg gericht op het stofferen van de eigen these. Nergens in dit boek worden elementen aangehaald die op andere inzichten kunnen wijzen, of die de eigen these op zijn minst nuanceren, integendeel. Neem bijvoorbeeld de pre-Columbiaanse periode: hier verzet Dunbar-Ortiz hemel en aarde om aan te tonen dat de inheemse volkeren in heel Amerika een bijna paradijselijk bestaan leden, met een overvloed aan eten, in harmonie met hun habitat en omringende volkeren enz; op verschillende plaatsen haalt ze Charles Mann aan, wat al erg bedenkelijk mag heten.
Ik heb verschillende pogingen gedaan om bepaalde historische feiten die ze aanhaalt in haar betoog over de oorlog van de Verenigde Staten tegen de Indianen te checken, en regelmatig blijkt dat haar verhaal op zijn minst selectief te noemen is. De rol van Kit Carson in de “Long March of the Navajos” 1866 bijvoorbeeld wordt als bijzonder wreedaardig voorgesteld, terwijl ik in tal van andere werken een veel genuanceerder verhaal lees. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan.
Dunbar-Ortiz maakt er ook een punt van om voortdurend parallellen te trekken met het Amerikaanse optreden in de wereld, vandaag en in de recente geschiedenis. Zo haalt ze regelmatig de oorlog in Vietnam en Afghanistan aan. Vanuit haar stelling dat het Amerikaanse imperialisme inherent verbonden is met de genocidale politiek ten aanzien van de indianen is dat nog te begrijpen. Maar ze gaat hier zo ver in dat haar verhaal bij wijlen meer leest als een doorlichting van de Amerikaanse buitenlandse politiek dan een werk over de geschiedenis van de Verenigde Staten door de ogen van de Indianen.
Eenzijdigheid is wat dit werk op alle vlakken parten speelt. Zo is het opvallend hoe weinig Indiaanse bronnen de auteur aanhaalt. We krijgen ook weinig zicht op de organisatie van het Indiaanse verzet, en welke interne dynamieken er aan de kant van de indiaanse volkeren speelde. Bovendien is het historisch relaas bij wijlen erg warrig en zijn er regelmatig manifeste slordigheden. Neen, de geëngageerde geschiedschrijving is met dit werk zeker niet gediend.… (meer)