Fred VargasBesprekingen

Spannende en leuke detective, plot zit goed in elkaar, ook het politie team zijn echte mensen. Er worden achter elkaar mensen vermoord met spinnenkop (van de kluizenaarster = een spin). Hoe kan dit?

Sophia ontdekt op een dag dat er plotseling een boom in haar tuin staat. Noch zij noch haar man hebben die geplant. Ze roept de hulp in van drie jonge mannen (vanwege hun namen de drie Evangelisten genoemd) die in het huis naast hen zijn komen wonen. Ook de oom van een van hen - een oud-politie-inspecteur - betrekt een etage van het huis. Als de vrouw na een tijd verdwijnt gaan de vier op onderzoek uit.
Het verhaal is wel heel erg onwaarschijnlijk (te veel toevalligheden). Zoals het een echte detective betaamt zitten er in het hele verhaal kleine aanwijzingen - het lijken terloopse gebeurtenissen of opmerkingen - die aan het eind allemaal betekenis krijgen.
De schrijfstijl vond ik erg irritant: het huis waar de vier wonen worden steeds 'het krot' genoemd en degene die zich met de prehistorie bezighoudt (de drie mannen bestuderen elk een bepaalde periode uit de geschiedenis) wordt vaker dan me lief is 'jager-verzamelaar' genoemd. Ook zitten ze veel 'in de stront'.
Ik zie nu dat dit boek het eerste deel is uit een serie 'De drie Evangelisten'; maar voor mij zal er geen tweede deel volgen.

Op een of andere manier doet Vargas het compleet onlogische volledig logisch lijken. Ze heeft niet eens veel kunst- en vliegwerk nodig om de aandacht vast te houden. Iedere andere misdaadauteur zou van een scène op een ijzig eiland, mistig en vergeven van de spoken, gebruik maken om er een strijd op leven en dood van te maken, met gebroken benen en misschien enkele dodelijke slachtoffers tot gevolg. Maar Vargas heeft dat niet nodig. De zweverige figuur van Adamsberg volstaat, zolang de onvolprezen nuchtere Retancourt maar in de buurt is.

Er zijn niet zo veel thrillerauteurs meer die ik perse moet gelezen hebben. Maar Vargas, dat is een klasse apart.

Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2016/03/fred-vargas-ijsmoord.html

De boeken van Fred Vargas zijn met geen andere te vergelijken. Speels, intuïtief, humoristisch. Met een onnavolgbare Adamsberg in de hoofdrol en een narcoleptische politieman en een van vandalenstreken herstellende duif in heerlijke bijrollen. Vargas is uniek en absoluut niet te missen.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2014/08/fred-vargas-de-verdwijningen.html½

Een buitenbeentje, die Fred Vargas, maar wel een van de heerlijkste misdaadschrijvers van het moment.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2011/12/fred-vargas-vervloekt.html

Originele whodunit met een fascinerende spanningsboog. Tikkeltje te weinig realistisch, dit vanwege 't gekronkel om tenslotte tot een plot te geraken.

Commissaris Jean Baptiste Adamsberg wordt in de misdaadroman De Eeuwige Jacht van Fred Vargas (1957) geconfronteerd met de moord op twee mannen die met een doorgesneden keel worden gevonden bij de porte de la Chapelle. Kleine perforaties van injectienaalden aan de binnenkant van de armen doen vermoeden dat het om een drugsdelict gaat en daarom wil de afdeling Narcotica de zaak overnemen maar Adamsberg vermoedt dat er meer aan de hand is en wil zelf deze moorden onderzoeken.

Tijdens het onderzoek wordt Adamsberg geconfronteerd met geschonden graven van maagden, vermoorde herten, een gecastreerde kater die ontkaterd is, gestolen botjes en relikwieën, een nieuwe collega die uit zijn geboortestreek komt en in rijmen praat en een patholoog-anotoom met wie hij 25 jaar geleden een ernstig conflict heeft gehad. Nadat Adamsberg in een oud en waardevol boek een recept voor het eeuwige leven heeft gevonden ontwikkelt zich een snel en avontuurlijk verhaal met de nodige onverwachte wendingen.

Vargas heeft een mooie, speelse en compacte manier van schrijven. Waar bijvoorbeeld Ruth Rendell vele alinea's gebruikt om in fraai proza karakters, huizen, tuinen en straten te beschrijven, heeft Vargas aan een paar rake woorden en zinnen genoeg om de diversiteit aan karakters van het rechercheteam, Nomandiërs, medici, buren, zijn zoon en ex-vrouw op uitnemende wijze neer te zetten. Deze beknoptheid geeft spanning en kracht aan het verhaal. En er is altijd een milde en relativerende humor aanwezig. Vargas roept prachtige beelden op. De eerste twee hoofdstukken van het boek zijn hiervan een mooi voorbeeld. Adamsberg bespreekt met zijn buurman Lucio Valesco het wezen van spoken en dat gebeurt op een dergelijk fraaie en humorvolle wijze dat je je in plaats van lezer , toeschouwer begint te voelen. Het boek staat vol met dit soort juweeltjes.

Het enige nadeel van deze misdaadroman vind ik dat sommige gebeurtenissen wat onwerkelijk overkomen. De wijze waarop Adamsberg bij het oplossen van dezer zaak hulp krijgt van de kat De Bol is onwaarschijnlijk. Maar als je hier overheen stapt heb je een schitterende misdaadroman in handen die je maar moeilijk terzijde kan leggen.

goed in genre½

Het lijkt soms of Baudoins inktpot is omgevallen, maar het verhaal is typisch Vargas: aparte figuren, een aparte moordzaak en een exquise Adamsberg.
Zie ook: http://wraakvandedodo.blogspot.com/2010/04/drie-maal-getekend.html

in genre½

Vargas lezen, dat doe je in een continue staat van verwondering.

Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2009/04/fred-vargas-de-eeuwige-jacht.html

Ik las in de NRC dat dit een van de vakantieboeken in Frankrijk was, zomer 2008.
Daar had ik ook wel zin in, een heerlijke spannend politieroman. In het Frans gelezen, dat is een sterk minpunt want mijn leestempo is traag en het verhaal vraagt toch een zekere lezersvaart. Maar dit is ook niet eens mijn genre, concludeer ik. Zeker niet zoals Vargaz vertelt. Als je bedenkt, welke schrijver laat nou een commissaris een poesje redden, terwijl de man zo’n haast heeft, moet je weten dat de kat op het einde een deel van de puzzel invult. De eerste helft van het boek is redelijk, spannend, een beetje bizar, voorruit het is dan ook fictie. Maar dan wordt het langzaam te veel van het goede. Vargaz meandert, wringt zich in duizend bochten om het vergezochte verhaal tot een einde te brengen, daarbij moet ze nogal veel uitleggen. Ik vind de personages ongeloofwaardig.
En dat is vaker het probleem bij die commissarissen, de moord al gebeurd: dat praten en kletsen om de misdaad te verklaren Ik heb mijn best gedaan het verhaal uit te lezen.
De eerste helft ****, de tweede helft **.½

Onderhoudend én intrigerend tot het eind, goede mix van karakterschetsen en voortgang van het verhaal met de pest als thema, de ware reden is een wraakactie én geldgewin, handig verzwegen tot de laatste bladzijden van het boek.

in genre