Abdourahman A. Waberi

Op een ochtend in Parijs vraagt een jong meisje aan haar vader waarom hij toch zo een dansende manier van lopen heeft. Anders dan andere mensen. Dit boek bestaat uit het antwoord van die vader. Voor dat antwoord moet hij terug naar zijn jeugd in Djibouti, dan nog Frans Somaliland geheten. Hij beschrijft zijn dochtertje, dat nog nooit in Djibouti is geweest, hoe het was om daar op te groeien, onder heel andere omstandigheden dan zij kent.

Auteur Abdourahman A. Waberi is zelf ook geboren in Djibouti. In de jaren ‘80 kwam hij naar Frankrijk voor zijn studie, waar hij lange tijd is blijven wonen en werken. Hij schreef een flinke hoeveelheid boeken (fictie, poëzie én non-fictie), won daar literaire prijzen mee in Europa en de VS en doceert nu Franse taal en letterkunde aan de George Washington University. Ondanks de behoorlijk indrukwekkende lijst met boeken en prijzen is zijn werk niet in het Nederlands vertaald. ‘Why do you dance when you walk?’ lijkt biografisch geïnspireerd, maar in hoeverre dit ook echt zo is heb ik niet kunnen achterhalen.

Wat jammer is aan dit boek is dat het de potentie heeft om een interessant verhaal te vertellen (hoeveel boeken ken je nou uit of over Djibouti?), maar dat het die potentie uiteindelijk niet waarmaakt. Het kabbelt voort met de herinneringen van de verteller aan zijn jeugd. De spanningsboog die erin had kunnen zitten - want wat is er toen gebeurd dat maakt dat de schrijver zelfs als volwassen man niet goed kan lopen? - komt niet goed uit de verf; het antwoord op die vraag is al snel duidelijk en dat is dat. Een andere, minder chronologische, opbouw had misschien geholpen.

Dat de verteller als kind nogal een huilebalk was maakt het boek ook niet per sé interessanter om te lezen. Tussen de regels door lees je het verhaal van een zwakke jongen die ondanks zijn beperkingen en dankzij boeken boven zichzelf uitgroeit. Dat verhaal is al vaak verteld en ergens waardeer ik het dat de schrijver er geen cliché Amerikaans succesverhaal van heeft gemaakt. Tegelijk maakt dit het ook lastig om met de hoofdpersoon te sympathiseren en mis je zijn echte doorbraakpunt, dat lijkt te liggen op een moment in zijn volwassen leven in Frankrijk, waar in het verhaal veel minder aandacht voor is. Pas helemaal aan het einde van het boek, als de volwassen verteller ongegeneerd danst bij een concert van Stromae (‘Alors on danse’) begon ik iets te voelen voor de verteller.

In het kort: de moeite waard om te lezen als je eens een boek uit een onbekend hoekje van de wereld wil ontdekken, maar bereid je voor op een wat voortkabbelend verhaal met hier en daar mooie beelden en hier en daar wat irritatie.… (meer)