Jansen vertelt haar familiegeschiedenis aan de hand van de beschrijving van het Drentse Veenhuizen, waar haar overgrootouders, wegens armoede in een heropvoedingsgesticht werden geplaatst. Het eerste hoofdstuk gaat over Norg bij Assen. De volgende hoofdstukken gaan over Tobias (1785-1844), Cato (1814-1880), Helena (1856-1934), Roza (1891-1967), Elizabeth (1922 - ) en Veenhuizen bij Norg. In de epiloog vertelt ze over de kleindochters van de schilder. Wegens collaboratie was hij na de Tweede Wereldoorlog geïnterneerd in Veenhuizen. Hij kreeg toestemming fresco's te schilderen in de plaatselijke kerk. Ze vond informatie over hem in het archief van de Bijzondere Rechtspleging. Zijn kleindochters vertellen haar dat hun opa geen verzwegen figuur was, ook al werd niet gepraat over zijn misstap in de oorlog. Ze zagen zijn schilderijen in de kerk als boetedoening. Jansen heeft een mooie, persoonlijke en waardevolle geschiedenis geschreven, die verder gaat dan een particulier verhaal. ( )