Dit boek is in losse delen geschreven. Het zijn poëtische verhalen waar een band tussen is. Inhoudelijk is het surreële verweven met een realisme. Eerst dacht ik het werk te beschrijven als een prozaïsche-poëzie. Maar, poëzie is eerder abstract met een schrijfwijze die de lezer alle kanten op kan sturen, naargelang zijn interpretatiegevoel. In dit boek reikt de auteur toch 'handvaten' aan om in het verhaal te blijven, zoals je erg duidelijk voelt in het schrijven van een essay of een roman. Dit gebeurt nooit in poëzie. Voor mij is het dan duidelijk dat we hier moeten spreken van een 'poëtisch-proza !
Is het hele boek ook geen gesublimeerde metafoor voor de aangespoelde vluchtelingen (in 2012 was dit ook al min of meer bezig, maar minder mediatiek). Het doet mij denken aan de schrijver Raspail Jean die met zijn 'Ontscheping' veel stof deed opwaaien met zijn visionaire gedachtengoed in 1973 : Overrompeling van Europa door eveneens stille én zwijgzame vluchtelingen over zee vanuit India... ( )

Op een Frans-Caraïbisch eiland verdrinkt een lokale vissersjongen. Zijn verloofde brengt sindsdien hele dagen door met het staren naar de oceaan vanop de waterlijn. Spoedig wordt een andere vrouw opgehaald uit de zee, vreemd genoeg in een een visnet, en ook die gaat maar naar de ocean staan staren. Daarna blijven er maar dolfijnen, bruinvissen en vrouwen aanspoelen op de kust, alsof er gebeurtenissen van mythologisch proporties aangekondigd worden.

Verhelst zou Verhelst niet zijn mocht hij een verhaal over een Belgische dokter op in een post-koloniale eilandgemeenschap niet op een semi-mythische manier uitbeelden, met felle kleuren en in elkaar doorlopende beelden. Op zich is de stijl niet slecht. Qua thematiek zijn d'r duidelijk parallellen met aanspoelende Syrische lijken en de verschillende schandalen rond Belgische Blauwhelmen; het probleem is dat het bij aanspelingen blijft en de kwesties niet echt behandeld worden. Verhelst zoekt een tegengewicht voor koloniaal geweld in het vertellen van verhalen: samen rituelen doorlopen (christelijk of post-christelijk), over trauma's in het reine komen, ervaringen delen en vertellingen steeds maar opnieuw opnemen en verwerken. En ja, dat is zeker wel noodzakelijk, maar daar zou het niet bij hoeven te blijven: anders is het ook maar zo'n literaire pseudo-oplossing. Performance art zonder dat er echte betrokkenheid achter steekt.

Deze novella verveelde me niet tijdens het lezen, maar achteraf bekeken heeft hij eigenlijk weinig bevredigends te zeggen. ( )