Dit boek loste heel veel van de hoge verwachtingen die ik had in, maar het stelde me ook enigszins teleur. Veronesi is een vernuftig schrijver die zowel actiescenes (de sterke openingsscene bijvoorbeeld) als meerlagige introspectieve scenes tot een goed eind kan brengen; een knap verteller dus die meer brengt dan een leuk verhaal. Het interessante aan dit boek is dat het een raamvertelling is: verschillende mensen komen aan hoofdpersonage Pietro Paladini hun lijden en twijfels vertellen, omdat ze menen dat hij, nadat zijn vrouw onverwacht is overleden en hij lijkt te worstelen met deze schok, bij uitstek begrip zal hebben voor hun onzekerheid en verwond zijn.
Veronesi is daarbij een knap verteller van het ‘het kleine leven’, het morsige, jawel chaotische leven, met mensen die op hetzelfde moment in staat zijn tot grootse, verheven daden, en tegelijk ook kleinzielige, achterbakse gedachten koesteren; we zien in dit boek hoe Pietro zelf geleidelijk achter die waarheid komt en ermee omgaat.
Leuk is ook dat Veronesi via het verhaal-element van de fusie van twee telecombedrijven, en via zijn broer Carlo die een jetset-modetycoon is (maar daar eigenlijk afstand van neemt) ook de zogenaamde “hogere” wereld in zijn verhaal meeneemt, en het holle van die blitse wereld op ongelofelijk ironische wijze in de verf zet.
Keerzijde is dan weer dat het op de duur wel wat begint te vervelen: al die mensen die passeren en hun verhaal doen, en de lijdzame introspectie van Pietro daarop. Er zit ook nauwelijks evolutie in zijn karakter, met uitzondering dan van het slot, maar ook het formidabele inzicht dat hij daar zogezegd opdoet, is niet echt spectaculair.
Er moet me in verband met deze roman ook een meer persoonlijke ontboezeming van het hart. Dit boek maakte me ook nog eens duidelijk welke ambigue gevoelens ik blijkbaar nog altijd koester ten aanzien van de Italianen en hun leefwereld. Er was een tijd dat ik helemaal opging in de Italiaanse cultuur en alles volgde en verslond wat er uit Italië kwam, want het scheen een heel rijke, aantrekkelijke en levendige cultuur. Ruim 15 jaar geleden keerde dat plots: het was alsof ik doorzag hoe hol die wereld was, een façade-wereld waar de esthetiek gecultiveerd wordt om de esthetiek, een wereld die vol steekt met precieuze gebaren en rituelen, die vooral bedoeld zijn om opzichtig en luidruchtig de leegte te maskeren. Met mijn excuses voor de veralgemening waar ik de Italianen nu aan onderwerp (want ik weet ook wel dat gelijksoortige karakteristieken in veel andere leefwerelden te vinden zijn), maar het contrast tussen schijn en werkelijkheid lijkt me in hun wereld wel erg ten top te zijn gedreven. Veronesi roept in dit boek deze wereld zeker mooi op en via Pietro doorprikt hij ten dele dat contrast, maar tegelijk bevestigt hij het ook, een ambiguïteit die ik in heel veel Italiaanse boeken en films aantref. Ik vermoed dat dit één van de elementen is waarom ik dit boek uiteindelijk toch geen topwerk vind. ( )

Op originele wijze beschreven komen verschillende karakters elk om hun beurt op bezoek bij een succesvolle man die besluit een ganse tijd dagelijks in zijn auto te vertoeven. Niet gespeend van humor hanteert de schrijver een boeiende schrijfstijl waarbij hij reflecteert over bepaalde tendensen in de maatschappij maar ook" filosofisch" nadenkt.
Geniet. ( )

Het verhaal van "Kalme Chaos" werd al genoegzaam verteld in andere besprekingen op LT. Dat hoef ik hier dus niet te herhalen. Laat mij dus volstaan met nogmaals de lof te zingen over het schrijverstalent van Veronesi. Mooi uitgewerkte, lange maar nooit langdradige, evenwichtige, verdieping zoekende zinnen vullen dit boek en verwennen de lezer.
Veronesi weet ons dicht bij de condition humaine te brengen. Geregeld deed dit boek mij terugdenken aan Italo Svevo's Bekentenissen van Zeno met eenzelfde soort zelfanalyse en zelfspot, maar ook met eenzelfde soort rake observaties van mensen en hun gedragingen. Bij Veronesi draait het geregeld om het menselijk lijden, hier eerder om de schijnbare onmogelijkheid daarvan. In andere besprekingen staat wat dit laatste betreft ook al weer de clou reeds verklapt. Ook dat ga ik hier dus niet doen. Lees en geniet. ( )

Een verrassend leesbaar en bijzonder boeiend boek. Kalme chaos vertelt het verhaal van iemand wiens leven om hem heen lijkt in te storten, terwijl de hoofdpersoon het verlies van zijn vrouw moet verwerken, maar daar ogenschijnlijk niet doet. Of toch wel? door de buitenwereld te aanschouwen terwijl hij stilstaat. Een uitstekend vlot leesbaar verhaal met diepgaande karakters en verrassende en boeiende wendingen. ( )

Rust brengen in de chaos die ontstaat wanneer je geliefde sterft op het moment dat je elders het leven van een drenkelinge redt valt niet mee. De zorg voor het dochtertje Claudia vertaalt zich tot het permanent postvatten bij haar school om daardoor enige bestendigheid in het voortgaande bestaan te brengen.
Uiteindelijk is dat de kern van het verhaal; óók wanneer de hoofdpersoon dagelijks bezoek ontvangt in zijn auto of in een plantsoen. Of het nu familieleden of collega’s zijn die hem bezoeken, altijd is daar weer de noodzaak tot tempering van één of andere vorm van wanorde. Claudia blijkt bij dit alles over een soevereine persoonlijkheid te beschikken.
En passant krijgt de lezer nog een aardige analyse van voorwaarden waaraan fusies van grote bedrijven moeten voldoen; soms humoristisch, maar wel ‘to the point’.

Een origineel boek, goed geschreven bovendien. Ook hier geldt: het boek is beter dan de film. ( )