“De mensen die hier met mij over straat lopen, denkt Doll, kun je in twee groepen verdelen: de ene die niets meer kán hopen, en de andere die niets meer dúrft te hopen.”
In deze ene zin ligt het grondthema van deze autobiografisch geïnspireerde roman. Een impressie van het na-oorlogse Duitsland in de periode maart 1945 tot juli 1946.

De verwoestingen van Berlijn en de vertwijfeling van de mensen worden op een zeer indringende wijze beschreven. De afkeer die de schrijver koestert van de talloos velen die nu plotseling geen ‘nazi’ meer zijn en zich beklagen over de tastbare maar ook immateriële schade, staat hem aanvankelijk een nieuw begin in de weg. Met -letterlijk- vallen en opstaan en in weerwil van zijn morfineverslaving, zal hij uiteindelijk weer iets van hoop kunnen ervaren.

Het boek lezend kijk je als het ware over de schouder van de schrijver mee, de observaties en commentaren zijn zo ‘dicht op de huid” geschreven dat het beeld vanzelf met je mee beweegt; de ruimte tussen lezen en kijken lijkt te verdwijnen. ( )