Enkele weken geleden herlas ik “Kleine levens” van Pierre Michon, een soort familiekroniek met een nogal denigrerende kijk op de voorouders van de auteur, knoestige boerenbonken, en op zichzelf. Als je aan Rouaud’s boek begint dan lijkt het of hij in dezelfde voetsporen treedt. Maar de toon is veel luchtiger, met om te beginnen een sympathiek portret van de nogal eigenzinnige grootvader van de auteur en zijn kamikaze-achtige besturing van zijn ‘2CV’. Rouaud gebruikt net als Michon weinig woorden, maar is veel beeldender en sprekender. Zo is het ingehouden humoristische portret van zijn kwezelachtige tante Marie gewoon onvergetelijk. Maar dan duikt daar de eerste wereldoorlog op, en krijgen we via de familie van zijn vader en grootvader een beeld van de verschrikkingen in de loopgraven. ‘Velden van eer’ is dus duidelijk sarcastisch bedoeld. Blijkbaar was dit boek het debuut van Rouaud (meteen bekroond met de Goncourt): het lijkt bedrieglijk eenvoudig, maar wel efficiënt en sprekend. ( )