De naam Ben Aaronovitch kende ik van de Rivers of London serie, boeken over een tovenaar-detective in het hedendaagse Londen. Ik was dan ook verrast te ontdekken dat hij al vele jaren eerder een aantal afleveringen voor de televisie serie Doctor Who heeft geschreven. Die combinatie maakte het voor mij onweerstaanbaar dit boekje aan te schaffen.

In het voorwoord vraagt hij compassie met de kwaliteit van dit schrijfsel. Het is een eerste poging in zijn jongere jaren om een televisie-aflevering van zijn hand om te zetten in boekvorm. Daarbij heeft hij met name het interessanter proberen te maken door de verschillende personages wat meer achtergrond te geven waardoor hun motivatie tot bepaalde keuze die ze in het verhaal maken, makkelijk te verklaren is. Het is goed dat hij om wat compassie heeft gevraagd want de manier waarop deze motivatie wordt geschetst, heeft wel wat amateuristisch. Niet alleen de inhoud van de motivatie maar ook het moment dat ze aan bod komen. Het lijkt er nogal met de haren bij gesleept.
In de televisie-aflevering is er geen ruimte en ook geen noodzaak voor deze extra informatie. Wat mij betreft had dit in het boek dan ook wel weggelaten kunnen worden.

Alleen bij een persoon werkt het wel heel erg goed juist omdat het een tegenstelling geeft met de anderen. Dit betreft de Doctor zelf. Juist bij hem wordt geen enkele verklaring gegeven voor welke handeling dan ook. Dit maakt hem geheimzinnig en donker.

De slimheid van deze duistere Doctor geeft een enorme spanning aan het verhaal en dat maakt het ook dat het inhoudelijk heel erg de moeite waard is. De schiet- en geweldsgedeelten waar ik nooit zo door geboeid word, werden daardoor zelfs ook nog spannend. ( )