Oliver Sacks leerde ik kennen door het televisieprogramma Een Schitterend Ongeluk van Wim Keijer waarin hij een van de zes geïnterviewde wetenschappers was. Ik was onmiddellijk door hem ingenomen. Zijn enthousiasme was zo recht uit het hart dat het onmogelijk was om daar niet positief van onder de indruk te zijn. Jaren later kwam ik bij toeval boeken van hem tegen waarin hij opmerkelijke neuropsychologische verschijnselen beschreef. Altijd met even veel enthousiasme en respect voor de mensen wie het betrof. En dit jaar lag opeens dit boek Oom Wolfraam voor me klaar op de Deventer boekenmarkt. Al een tijd niet meer aan hem gedacht en ik was wel benieuwd hoe hij zijn eigen jeugd zou beschrijven.

Oliver Sacks kennende is het logisch dat het geen rechttoe rechtaan autobiografie zou zijn. Het was dan ook af en toe wel even slikken. Want naast de rond WOII persoonlijke ervaringen van de opgroeiende Oliver wordt een behoorlijk uitgebreide geschiedenis van de scheikunde gegeven, nooit mijn sterkste vak op de middelbare school. Ik overwoog op een gegeven moment dan ook het boek aan de kant te leggen. Maar toen ik het weken later nog eens oppakte en verder ging lezen, werd ook deze geschiedenis plotsklaps interessant. Zo beleef je mee hoe al die kennis in de loop der eeuwen is verzameld, hoe wonderlijk deze wereld is en ook hoe groots de mensheid is in het op dit vlak beschrijven van de wereld.

Het is wederom Oliver Sacks zijn enthousiasme die mij verder heeft doen lezen over een onderwerp waarvan ik nooit gedacht had me daar nog eens wat in te gaan verdiepen. Dat uiteindelijk niet zo heel veel van Oliver Sacks zijn eigen leven wordt prijs gegeven is daardoor lang niet zo teleurstellend als dat ik gedacht had. Een aanrader voor wie het leven chemisch wil bekijken maar ook die geïnteresseerd is in de jeugd en bijzondere familie waarin Oliver Sacks is opgegroeid. ( )