Afbeelding van de auteur.

Richard Dawkins

Auteur van God als misvatting

66+ Werken 57,850 Leden 894 Besprekingen Favoriet van 345 leden

Over de Auteur

Richard Dawkins was educated at Oxford University and taught zoology at the University of California and Oxford University, holding the position of the Charles Simonyi Professor of the Public Understanding of Science. He writes about such topics as DNA and genetic engineering, virtual reality, toon meer astronomy, and evolution. His books include The Selfish Gene, The Extended Phenotype, The Blind Watchmaker, River Out of Eden, Climbing Mount Improbable, The God Delusion, and An Appetite for Wonder: The Making of a Scientist. (Bowker Author Biography) toon minder

Reeksen

Werken van Richard Dawkins

God als misvatting (2006) 16,840 exemplaren
De zelfzuchtige genen (1976) 10,763 exemplaren
De blinde horlogemaker (1986) 6,312 exemplaren
Een regenboog ontrafelen (1998) 2,330 exemplaren
Het toppunt van onwaarschijnlijkheid (1996) 2,063 exemplaren
The Oxford Book of Modern Science Writing (2008) — Redacteur — 803 exemplaren
Outgrowing God: A Beginner's Guide (2019) 265 exemplaren
The Best American Science and Nature Writing 2003 (2003) — Redacteur — 235 exemplaren
The View From Mount Improbable (2005) 119 exemplaren
God's Utility Function (1995) 61 exemplaren
The Extended Selfish Gene (1976) 58 exemplaren
The Pocket Watchmaker (1996) 16 exemplaren
The God Delusion Debate (2010) 13 exemplaren
Growing Up in the Universe (2004) 8 exemplaren
The "Alabama Insert" (2013) 6 exemplaren
Has Science Buried God? (2010) 5 exemplaren
Tinbergen Legacy (1991) — Redacteur — 5 exemplaren
On the Origin of Species (2007) 2 exemplaren
EVOLUCIÓN 2 exemplaren
Root of All Evil (2007) 2 exemplaren
Hall of Mirrors 2 exemplaren
Dawkins [Opere di] 1 exemplaar
The Claus Delusion 1 exemplaar
The Unbelievers (2015) 1 exemplaar
Science and faith (2004) 1 exemplaar

Gerelateerde werken

The Salmon of Doubt (2002) — Nawoord, sommige edities6,541 exemplaren
De spiegel van de ziel (1981) — Medewerker — 2,787 exemplaren
De afstamming van de mens en de selectie in relatie tot sekse (1871) — Introductie, sommige edities1,581 exemplaren
Universum uit het niets waarom er iets is in plaats van niets (2012) — Nawoord — 1,507 exemplaren
The Meme Machine (1999) — Voorwoord — 1,172 exemplaren
Darwin (Norton Critical Edition) (1970) — Medewerker — 652 exemplaren
The Atheist's Guide to Christmas (2009) — Medewerker — 355 exemplaren
Het basisboek van de wetenschap (1609) — Medewerker — 101 exemplaren
Attack of the theocrats! (2012) — Voorwoord — 89 exemplaren
Imagine There's No Heaven: Voices of Secular Humanism (1997) — Medewerker — 89 exemplaren
The Hitchhiker's Guide to the Galaxy: The Nearly Definitive Edition (2014)sommige edities67 exemplaren
Galapagos: The Islands That Changed the World (2006) — Voorwoord — 58 exemplaren
Not One More Death (1741) — Medewerker — 49 exemplaren
Inside Nature's Giants (2011) — Voorwoord — 14 exemplaren
Elders : interviews with Andrew Denton (2010) — Medewerker — 5 exemplaren
The Hard Problem [theatre programme] — Medewerker — 2 exemplaren

Tagged

Antropologie (160) Atheïsme (2,155) Biografie (182) Biologie (3,235) Bloemlezing (235) Darwin (305) Darwinisme (293) Dawkins (291) E-boek (341) essays (605) Evolutie (5,428) Evolutiebiologie (223) Fictie (542) Filosofie (1,956) gelezen (612) Genetica (1,109) Geschiedenis (341) God (239) Godsdienst (2,689) Goodreads (170) Humor (594) in bezit (225) in bezit (176) Kindle (175) Memetica (281) Natuur (161) Natuurkunde (202) Natuurlijke historie (312) Natuurlijke selectie (255) Non-fictie (5,040) ongelezen (405) Populaire wetenschap (678) Psychologie (337) Richard Dawkins (248) Scepticisme (283) Sciencefiction (756) te lezen (3,891) Verlanglijst (167) Wetenschap (8,102) Wetenschapsgeschiedenis (169)

Algemene kennis

Gangbare naam
Dawkins, Richard
Officiële naam
Dawkins, Clinton Richard
Geboortedatum
1941-03-26
Geslacht
male
Nationaliteit
UK
Land (voor op de kaart)
England, UK
Geboorteplaats
Nairobi, Kenya
Woonplaatsen
Nairobi, Kenya
Oxford, Oxfordshire, England, UK
Opleiding
Oxford University (Balliol College|BA|1962)
University of Oxford (PhD|zoology|1966)
Beroepen
writer
author
professor
editor
presenter
biologist (toon alle 7)
atheist activist
Relaties
Ward, Lalla (wife)
Tinbergen, Nikolaas (Doctoral Advisor)
Grafen, Alan (student)
Ridley, Mark (student)
Dawkins, Marian Stamp (ex-wife)
Organisaties
Richard Dawkins Foundation for Reason and Science
British Humanist Association (Distinguished Supporter)
National Secular Society
Humanist Society of Scotland
International Academy of Humanism
Committee for Skeptical Inquiry (toon alle 7)
Oxford University
Prijzen en onderscheidingen
Fellow of the Royal Society of Literature (1997)
Los Angeles Times Literary Prize (1987)
Michael Faraday Award (1990)
Nakayama Prize (1994)
Kistler Prize (2001)
International Cosmos Prize (1997) (toon alle 19)
British Book Award (Author of the Year ∙ 2007)
Zoological Society of London Silver Medal (1989)
Finlay innovation award (1990)
Humanist of the Year (1996)
Medal of the Presidency of the Italian Republic (2001)
Bicentennial Kelvin Medal (2002)
The Dawkins Prize from Balliol College is named in his honor
Galaxy British Book Awards Author of the Year Award (2007)
Shakespeare Prize (2005)
Lewis Thomas Prize for Writing about Science (2006)
Time Magazine's 100 Most Influential People in The World (2007)
The Richard Dawkins Award from the Atheist Alliance International is named in his honor
Royal Society (2001)

Leden

Discussies

new book: The God Delusion by Richard Dawkins in philosophy discussions (maart 2020)
Group read: "The god delusion" in Pro and Con (november 2014)
The atheist John Gray on the atheist Richard Dawkins in Let's Talk Religion (november 2014)
GROUP READ - The Selfish Gene by Richard Dawkins in 75 Books Challenge for 2014 (augustus 2014)
Dawkins for the beginner in Happy Heathens (mei 2014)
The Ancestor's Tale in Evolve! (februari 2013)

Besprekingen

Laat me maar meteen zeggen dat ik me flink geërgerd heb aan dit boekje. En dan gaat het niet zozeer over de inhoud, namelijk atheïsme versus religie, want daar worden af en toe wel interessante dingen over verteld. Maar vooral de goedkope verkoopstruck achter dit boekje stoort me: deze transcriptie van een debat uit 2007 wordt voorgesteld als het begin van een atheïstische revolutie. Dit is absolute bullshit. Om te beginnen geeft Richard Dawkins zelf aan dat 5 boeken, gepubliceerd in de jaren 2004 tot 2007, het echte begin inluidden van wat nadien de “New Atheist Movement” is genoemd. Met andere woorden: het begin van die beweging lag duidelijk voor het bewuste debat. Bovendien is ook de term ‘revolutie’ lichtelijk geforceerd; 12 jaar na datum lijkt er immers helemaal geen omwenteling plaatsgevonden: zowel in de westerse wereld als daarbuiten doen religies het even goed of slecht als daarvoor, en je kan moeilijk beweren dat de atheïstische beweging bloeit.
En er is nog reden om verontwaardigd te zijn over dit boekje: het debat bracht inderdaad wel vier kopstukken van het nieuwe atheïsme bijeen in een dialoog, maar van een echt woord en wederwoord is amper sprake; je hebt hier immers met 4 gelijkgestemden te maken, verenigd door hun viscerale afkeer van alles wat met religie te maken heeft (wat hun goed recht is, maar daar gaat het niet om). Het gevolg is dat het gesprek vooral voor de bühne wordt gevoerd, en het helpt dan niet dat de gesprekspartners vier blanke, Angelsaksische mannen zijn, die elkaar versterken in hun eigen gelijk, en dus vooral aan navelstaarderij lijken te doen. Om eerlijk te zijn: op het einde geeft Sam Harris wat aanzetten tot een kritische benadering van de eigen visie, maar het is dan weer tekenend dat hij systematisch de mond wordt gesnoerd, vooral door Hitchens. Maar andermaal geeft de uitgever de doodssteek, door dit boekje de pretentieuze titel “the Four horsemen” te geven (Stephen Fry spreekt in zijn voorwoord zelfs van de 4 musketiers), waardoor het helden-karakter van dit clubje nog versterkt wordt.
Ik ga niet beweren dat er geen interessante elementen in dit boek steken (de inleiding door Richard Dawkins bijvoorbeeld vond ik best lezenswaardig). Maar de conversatie blijft erg aan de oppervlakte, en maakt je amper wijzer over de inhoud en argumentatie van het nieuwe atheïsme. En veel van de contextuele referenties (politiek en zo) zijn zovele jaren na datum duidelijk gedateerd. Dan kan je beter de werken van de betrokken auteurs zelf lezen.
… (meer)
 
Gemarkeerd
bookomaniac | 2 andere besprekingen | Jun 22, 2020 |
Een uniek boek in de details waarin de pelgrimstocht van heden tot het allerprilste begin van het leven wordt beschreven. Een boek dat niet altijd makkelijk leest maar je tegelijk in verwondering brengt voor de rijkdom aan levensvormen die onze planeet herbergt en herbergde. Bij momenten is de leeservaring duizelingwekkend als je alle terminologie en naamgeving op je laat afkomen. Er zijn in vele opmerkelijke feiten die in het boek worden beschreven zodat elke opsomming te kort schiet. Ik beperk me dan ook tot enkele opmerkelijke feiten: de veelheid aan navigatie (echo, elektrische velden, elektromagnetisme, drukverschillen) binnen het dierenrijk en de zwermintelligentie bij mieren en termieten. Een boek waar je de tijd voor moeten nemen en dat je allicht niet in één tijd uitleest daarvoor is de inhoud te zwaarwichtig doordat het doorspekt is met naamgeving.… (meer)
 
Gemarkeerd
Gert_Van_Bunderen | 73 andere besprekingen | Jan 7, 2019 |
Richard Dawkins is een groot bioloog en een erbarmelijke propagandist voor de wetenschap. Met zijn boek God als misvatting bewijst hij de evolutiebiologie en de natuurwetenschap in het algemeen een zeer slechte dienst. Het bevestigt alle vooroordelen over biologisch reductionisme en verschaft op bijna elke bladzijde nieuwe argumenten aan de Amerikaanse christelijke fundamentalisten tegen wie Dawkins zich in hoofdzaak richt.

De verschijning van dit boek is des te rampzaliger omdat de exacte wetenschap in de Verenigde Staten, de bakermat van de moderne wetenschapsbeoefening, momenteel direct wordt bedreigd door creationisten en hun handlangers, de verkondigers van de Intelligent Design-theorie. Sommige deelstaten zijn ertoe overgegaan schoolboeken in creationistische zin te herschrijven of Charles Darwin van de bibliotheekplanken te verwijderen dan wel te voorzien van waarschuwingsstickers dat evolutie ook maar ‘een theorie’ is. Niet alleen de unieke verdienste van de evolutieleer wordt zonder geldige reden ontkend, maar ook, bij implicatie, alle onderliggende inzichten en methoden van de moderne natuurwetenschap en het experimenteel natuuronderzoek.

De enige manier om dit tij te keren is een beroep te doen op het gezond verstand van degenen die uiteindelijk door middel van hun stem de politieke machtsvorming van de creationisten kunnen beletten. Dawkins richt zich tot dat brede publiek, maar helaas, hij doet dat met een hemeltergende pretentie die elke twijfelaar eerder nader tot God dan nader tot de wetenschap zal brengen. Hij wil gelovigen ervan overtuigen dat God een ‘verkeerd’ en zelfs ‘gevaarlijk’ idee is, maar raakt verstrikt in zulke tegenspraken dat de lezer al gauw beseft dat hier een atheïstisch fundamentalist aan het woord is. Niet God, maar Dawkins’ boek is een probleem dat verklaard en ontmanteld moet worden voordat het schade aanricht.

Een begin van een verklaring zou kunnen zijn dat Dawkins zijn frustratie over een onopgeloste kwestie in zijn eigen oeuvre van zich af schrijft. De gedreven Oxford-bioloog verwierf wereldfaam met zijn boek The Selfish Gene (1976), waarin hij de klassieke evolutieleer met behulp van de moderne genetica binnenstebuiten keerde. Volgens Dawkins was het dna niet de drager van de erfelijke eigenschappen waardoor organismen zich voortplanten, zoals men tot op dat ogenblik meende. Het omgekeerde was het geval: het organisme is de drager van de erfelijke eigenschappen waardoor het dna zich voortplant. Elk individueel exemplaar van een soort is dus een vehikel van zichzelf replicerende dna-strengen die telkens nieuwe exemplaren voortbrengen en op die manier zichzelf nieuwe hulpbronnen verschaffen om hun voortbestaan te garanderen.

Dat boek was helder en toegankelijk en het deed recht aan Ockhams scheermes. Het bood een elegante oplossing voor een aantal problemen waarmee onderzoekers in de evolutiebiologie niet goed raad wisten, bijvoorbeeld het altruïsme waarmee individuele exemplaren van een soort zich voor elkaar opofferen. Dat ‘altruïsmeprobleem’ was op hoger, soortelijk niveau niet op te lossen. Dawkins’ ingeving om de oplossing op het lagere niveau van het ‘zelfzuchtige gen’ te zoeken bleek buitengewoon productief te zijn. Tegelijkertijd schiep zijn hypothese echter een nieuw probleem voor genetici, evolutiebiologen en ethologen: veel complexe gedrags- en interactiepatronen die op soortelijk niveau verklaarbaar waren, blijken op genetisch niveau niet goed te kunnen worden verklaard.

Aan het eind van het boek ging Dawkins daarom nog een stap verder en begaf zich op het terrein van de cultuur. Hij wierp de gedachte op dat er culturele informatie-eenheden bestaan – een soort culturele genen, door hem memen gedoopt – die zich net als genen voortplanten door vermeerdering. Zulke memen kunnen uiteenlopende vormen aannemen, van eenvoudig (liederen, modeverschijnselen) tot complex (talen, godsdiensten, mythen en politieke ideologieën). Ze hebben echter allemaal gemeen dat ze zich voortplanten door als het ware van het ene brein naar het andere over te springen, van ouder op kind, en van generatie op generatie.

Aanvankelijk leek Dawkins terug te schrikken voor zijn eigen neoplatonisme, maar hij kon het idee niet loslaten en zocht steeds gedrevener naar dwarsverbanden tussen genetische en culturele evolutie. Hij werd een van de prominentste vertegenwoordigers van de Third Culture, een groep exacte wetenschappers die de ambitie heeft om de rol van traditionele intellectuelen (filosofen, schrijvers en menswetenschappers) in de samenleving over te nemen. De groepsnaam is afkomstig van de wetenschapper, schrijver en essayist Charles Percy Snow, die in zijn Rede-lezing van 1959 getiteld The Two Cultures zei dat literaire en exacte wetenschappers in gescheiden subculturen leefden en (weer) met elkaar in gesprek moesten zien te komen.

Die Derde Cultuur is er inderdaad gekomen, zij het dat natuurwetenschappers voornamelijk met elkaar in gesprek gingen over maatschappelijke, culturele en historische thema’s en niet zozeer met alfa’s. De voornaamste persoonlijkheden zijn te vinden op de website Edge (www.edge.org) van de Edge Foundation. Binnen dit gezelschap legde Dawkins zich allengs toe op de bestrijding van de godsdienst, de mem die volgens hem de grootste bedreiging vormt voor de mensheid. Omdat hij binnen het Edge-cultuurtje als knapste jongetje van de klas weinig tegenspraak kreeg, werd zijn toon steeds schriller. Het boek is de neerslag daarvan.

Dawkins’ antireligieuze pedagogie hoort thuis in de lange lijst van mislukte Verlichtingsstrategieën die Peter Sloterdijk in 1983 behandelde in zijn Kritik der Zynischen Vernunft. Verlichtingsfilosofen vochten niet altijd met open vizier; ze bestreden niet alleen onwenselijke denkbeelden maar ook de menselijke dragers daarvan. Daarbij schrokken ze er, als seculiere jezuïeten, niet voor terug drogredeneringen en leugens ‘om bestwil’ te verspreiden. Een tegenstander die zich niet liet overtuigen, werd afgeschilderd als dom of kwaadwillig en daarbij vaak ook nog ‘ontmaskerd’ als klassenvijand (Marx), seksueel neuroot (psychoanalyse) of exponent van patriarchale macht (feminisme). ‘Wie toch al niet veel ophad met de Verlichting, zal er helemaal niets meer voor voelen wanneer hij eenmaal door de tegenstander aan stukken gesneden en ontmaskerd wordt’, aldus Sloterdijk.

Precies zo gaat Dawkins te werk. Hij wil de gelovige van zichzelf bevrijden door hem aan stukken te snijden. Dat begint al in het voorwoord: ‘Ik weet zeker dat er massa’s mensen zijn die zijn opgevoed met een of andere religie, die er niet in geloven en er vaag naar verlangen de godsdienst van hun ouders achter zich te laten, maar eenvoudig niet beseffen dat het opgeven van hun religie een optie is.’ Waar haalt Dawkins die veronderstelling vandaan? Waar is het bewijs? En welke gelovige laat zich overtuigen door de suggestie dat hij diep in zijn hart te dom, te lui of te laf is om zelf het vuile werk te doen? ‘Het is een realistische ambitie om atheïst te zijn’, zegt Dawkins ook nog, alsof hij een beroepskeuze aanbeveelt. Dat neemt niet weg dat hij halverwege het boek met het schuim om de mond moet toegeven dat hij niet kan bewijzen dat er geen God bestaat. Waarom beperkt hij zich niet tot het verstandige, evenwichtige en uiterst beschaafde (want niet opdringerige) standpunt van de sterrenkundige Laplace, die, toen Napoléon hem vroeg waar God in zijn systeem voorkwam, antwoordde: ‘Sire, die hypothese had ik niet nodig’?

Omdat zijn grote streven – de ontmaskering van God – niet haalbaar is, besteedt Dawkins de meeste energie aan het ‘ontmaskeren’ van het geloof. Komt verreweg het meeste kwaad in de wereld soms niet voort uit de godsdienst? Dawkins vermeldt met voldoening dat een documentaire film van zijn hand in de kranten werd aangekondigd met een foto van de Twin Towers en de slogan ‘Stel je een wereld zonder godsdienst voor’. In die wereld zouden de torens nog overeind staan, aldus Dawkins; een wereld zonder godsdienst zou een wereld zijn zonder zelfmoordterroristen, zonder 11 september, kruistochten, Inquisitie, godsdienstoorlogen, enzovoort. Het komt niet in Dawkins op dat er zonder godsdienst wellicht helemaal geen Twin Towers zouden hebben bestaan. En dat zonder godsdienstige inspiratie de Verenigde Staten wellicht niet zouden bestaan. En dat de razendsnelle ontwikkeling van het moderne wetenschappelijke bedrijf – inclusief die van Dawkins’ eigen vak, van de ontdekking van de dubbele helix door Watson en Crick tot en met het Menselijke Genoom-project – zonder de infrastructuur, investeringen en laboratoria van merendeels diepgelovige Amerikanen ondenkbaar is?

Dawkins’ bijbelkritiek is meelijwekkend. Hij neemt de bijbel letterlijk. En omdat de bijbel naar de letter inconsistent is, doet hij het boek af als een ‘bezopen, chaotisch samengeflanste bloemlezing van onsamenhangende documenten’. Als iemand dat over mijn geliefde Historiën (van Herodotus) zou zeggen, een werk dat waarachtig ook niet consistent maar niettemin eindeloos fascinerend is, zou ik hem geen ogenblik meer serieus nemen. Dat zal een gelovige ongetwijfeld ook niet doen met Dawkins. Hij heeft wel gelijk dat christelijke fundamentalisten de bijbel óók letterlijk nemen, maar hij heeft zich niet verdiept in hun exegese en dient hen dus niet effectief van repliek. Evenmin heeft hij zich verdiept in de wordingsgeschiedenis van het boek of in de fantastische vooruitgang in de bijbelse archeologie en tekstkritiek van de laatste decennia dankzij het werk van de Kopenhaagse school of de opgravingen van Israel Finkelstein en de zijnen in Megiddo. De vroeg-christelijke geschriften wortelen niet voor niets in een periode die Karl Jaspers het ‘Axiale Tijdperk’ heeft genoemd, een tijd waarin individuele denkers voor het eerst de dimensies van de menselijke conditie aftastten: de strijd tussen goed en kwaad (Zoroaster, de ‘kleine’ joodse profeten), de mimetische oorsprong van geweld (Kaïn en Abel), de futiliteit van menselijk bezit, menselijke verlangens en het leven zelf (Boeddha) en de ontdekking van de menselijke maat voor alle dingen (de vroege Griekse denkers).

Als evolutiebioloog voelt Dawkins zich geroepen om het verschijnsel godsdienst evolutionair te verklaren. De huidige consensus zegt dat godsdienst waarschijnlijk een evolutionair bijproduct is, een kenmerk zonder primair evolutionair nut, ongeveer zoals de rode kleur van bloed die op zichzelf evolutionair nutteloos is en voortkomt uit de aanwezigheid van hemoglobine dat wel evolutionair nut heeft. Maar hoe kan een zo hardnekkige en volgens Dawkins bedreigende mem als godsdienst slechts een bijproduct van evolutie zijn? Hij komt er niet uit. Het fundamentele probleem van de bioloog Richard Dawkins is dat zijn eigen wetenschappelijke theorie botst met zijn maatschappelijke denkbeelden.

Van de weeromstuit haalt hij maar liefst de holocaust erbij, het zwaarste geschut waarmee de antireligieuze propagandist van vandaag in eigen voet kan schieten. Hij schrijft dat Hitlers Endlösung zoniet christelijk geïnspireerd, dan toch dankzij het christendom mogelijk was. Hij negeert een complete historiografische traditie die het christelijke ‘aandeel’ in de holocaust afweegt tegen andere factoren, waaronder ook het negentiende-eeuwse wetenschappelijke racisme. Het christelijke antisemitisme had geen raciale component en was niet gebaseerd op genetica, medische antropologie en schedelmetingen. Die laatste, voor de holocaust unieke component hebben we te danken aan de artsen, chemici, ingenieurs en andere wetenschappelijke voorlopers van Dawkins.

Bij dat alles bedrijft hij ook nog een vals essentialisme: als (vermoedelijke) atheïsten als Hitler of Stalin misdaden begingen, was dat volgens hem geen uitvloeisel van hun atheïsme. Als daarentegen gelovigen misdaden begingen, deden ze dat wél op grond van hun geloof. De drogredeneringen tuimelen over elkaar: in gevangenissen zitten nauwelijks atheïsten, slimme wetenschappers geloven het minst vaak in God, atheïsme is inherent goed, godsdienst niet, één god is slecht, geen god goed. Om deze enormiteit (voorzover nog nodig) in perspectief te plaatsen, zet ik zonder commentaar twee bijna vergeten incidenten naast elkaar.

Het eerste is de toespraak die de heiden Julius Streicher in 1938 hield voor het voltallige wetenschappelijk personeel van de Berlijnse Universiteit. In die toespraak stelde hij de aanwezigen de vraag: ‘Als we de breinen van de verzamelde universiteitsprofessoren in de ene weegschaal zouden leggen en het brein van de Führer in de andere, naar welke kant zou de weegschaal dan volgens u doorslaan?’ Terwijl Streicher triomfantelijk rondkeek, gaf niemand van de toehoorders een kik. De meesten werkten, voorzover de leeftijd het toeliet, tot lang na 1945 door.

Tezelfdertijd schreef de negentienjarige Hans Scholl uit München, gearresteerd wegens het lidmaatschap van een verboden jeugdbeweging en tegen zijn wil opgenomen in de Reichsarbeitsdienst, in een brief aan zijn zuster Inge: ‘In mijn borstzak draag ik de knop van een roos. Ik heb die kleine plant nodig omdat hij de andere kant vormt, ver verwijderd van alle soldatendom en toch niet in strijd ermee.’ Die roos stond symbool voor de kracht die hij, zijn zus en enkele vrienden putten uit het evangelie en uit het werk van Augustinus. Vijf jaar later zouden Scholl en enige andere leden van de kleine verzetsgroep Die Weisse Rose worden opgepakt en ter dood gebracht.
… (meer)
 
Gemarkeerd
aitastaes | 364 andere besprekingen | Sep 9, 2016 |
De chimpansee en de mens hebben 99,5 procent van hun evolutiegeschiedenis met elkaar gemeen. Toch beschouwen de meeste mensen de chimpansee als een irrelevante rariteit, terwijl ze zichzelf zien als sport op de ladder van het Allerhoogste. Voor een evolutionist bestaat echter geen objectieve basis waarop die ene sport boven de andere kan worden verheven. Alle mensen, dieren en planten zijn in een periode van meer dan drie miljard geëvolueerd volgens een proces dat bekendstaat als 'natuurlijke selectie'. Binnen elke soort produceren sommige individuen een groter nageslacht dan de rest, zodat de onsterfelijke eigenschappen (genen) van de exemplaren die zich met succes hebben vermenigvuldigd, in de volgende generatie talrijker worden. Dit heet natuurlijke selectie. Wijn zijn gebouwd via natuurlijke selectie, en dat is een belangrijk gegeven voor een beter begrip van onze eigen identiteit. Een voor een behandelt Richard Dawkins de voornaamste thema's van de sociale theorie: altruïstische en zelfzuchtig gedrag, de verwantschapstheorie, de theorie van de geslachtsverhoudingen, bedrog en de natuurlijke selectie van sekseverschillen. Richard Dawkins' uiteenzetting van de evolutie van onze genen is geïllustreerd met tal van voorbeelden. In De zelfzuchtige genen biedt hij ons een oorspronkelijke kijk op onszelf en onze beschaving. De zelfzuchtige genen is al dertig jaar lang een boek waar niemand omheen kan. Speciaal voor dit jubileum schreef de auteur een nieuwe introductie op zijn bekendste boek.
Recensie(s)

Dit boek is onder in wetenschap geinteresseerden al decennialang een soort kaskraker. Voor het eerst uitgegeven in 1976 bevat deze jubileumuitgave een lange inleiding van de schrijver, die wel wat klinkt als een 'disclaimer'. De boodschap van het boek is hard; individuen zijn slechts voertuigen voor genen, die alleen maar uit zijn op eigenbelang. Zelfzuchtige eigenschappen doen het beter. Deze kille visie heeft veel mensen tegen de evolutietheorie in het harnas gejaagd. De twee laatste hoofdstukken zijn pas opgenomen vanaf de tweede uitgave. Deze hoofdstukken geven, aldus de schrijver zelf, 'enige hoop voor de toekomst'. Daarin valt te lezen hoe samenwerking toch evolutionair begrepen kan worden. De nieuwe inleiding (uit 2005) probeert opnieuw de aandacht te vestigen op dit aspect van het boek; hoe valt altruisme te rijmen met de evolutietheorie? Onmisbaar voor wie graag filosofeert over asociaal en ander gedrag.
… (meer)
 
Gemarkeerd
aitastaes | 118 andere besprekingen | Nov 17, 2014 |

Lijsten

Prijzen

Misschien vindt je deze ook leuk

Gerelateerde auteurs

Daniel C. Dennett Contributor
Tim Folger Series Editor
Lalla Ward Narrator, Illustrator
Douglas Hofstadter Contributor
Yan Wong Contributor
Sydney Brenner Contributor
George C. Williams Contributor
Per Bak Contributor
Peter Atkins Contributor
Warren Weaver Contributor
Helena Cronin Contributor
Garrett Hardin Contributor
Robert Trivers Contributor
Colin Blakemore Contributor
Maitland A. Edey Contributor
Jonathan Kingdon Contributor
Jared Diamond Contributor
Richard Leakey Contributor
Freeman Dyson Contributor
Peter B. Medawar Contributor
W.D. Hamiliton Contributor
Sir Ronald Fisher Contributor
James Jeans Contributor
John Maynard Smith Contributor
Erwin Schrodinger Contributor
David Lack Contributor
Alan Turing Contributor
Max Perutz Contributor
Carl Sagan Contributor
Alister Hardy Contributor
Kenneth Ford Contributor
Loren Eiseley Contributor
Claude Shannon Contributor
Russell Stannard Contributor
S. Chandrasekhar Contributor
Albert Einstein Contributor
Jacob Bronowski Contributor
James D. Watson Contributor
C.P. Snow Contributor
John Tyler Bonner Contributor
Lewis Thomas Contributor
Rachel Carson Contributor
Ian Stewart Contributor
Roger Penrose Contributor
Matt Ridley Contributor
Fred Hoyle Contributor
Edward O. Wilson Contributor
Martin Gardner Contributor
Stephen Hawking Contributor
Brian Greene Contributor
Primo Levi Contributor
Oliver Sacks Contributor
Steven Pinker Contributor
Richard Feynman Contributor
Stephen Jay Gould Contributor
Steven Weinberg Contributor
Paul Davies Contributor
Ernst Mayr Contributor
Lewis Wolpert Contributor
R. L. Gregory Contributor
Steve Jones Contributor
Mark Ridley Contributor
Niko Tinbergen Contributor
Julian Huxley Contributor
Donald C. Johanson Contributor
Martin J. Rees Contributor
Francis Crick Contributor
David Deutsch Contributor
Roger Lewin Contributor
Richard Fortey Contributor
J. B. S. Haldane Contributor
G. H. Hardy Contributor
Lee Smolin Contributor
George Gamow Contributor
Lancelot Hogben Contributor
Stephen Fry Foreword
Noma Barr Cover artist
Sebastian Vogel Translator
Peter van Huizen Translator
Frans de Groot Translator
Liz Pyle Illustrator
Rafal Olbinski Cover artist
Dave McKean Illustrator
DC Dennett Afterword

Statistieken

Werken
66
Ook door
25
Leden
57,850
Populariteit
#253
Waardering
4.0
Besprekingen
894
ISBNs
626
Talen
28
Favoriet
345

Tabellen & Grafieken