Een veelbelovende titel en wie het treurige lot van Foekje Dillema al lezend tot zich neemt zal allicht instemmend knikken. Dillema, een jong, naief en wat teruggetrokken meisje weet zich eind jaren '40 aan de (sociale) armoede te ontworstelen door Heel Hard te rennen. Haar onstuimige opkomst eindigt abrupt als wordt 'geconstateerd' dat zij eigenlijk man is. Gedesillusioneerd trekt ze haarzelf terug in het ouderlijk huis om nooit meer over het thema te spreken.

De recente opleving van interesse voor haar levensverhaal mondde uit in aandacht in diverse media, en dus uiteindelijk dit boek van Max Dohle die al jaren met het verhaal Dillema rondliep. Het is geschreven op een haast persoonlijke basis; Dillema wordt meer dan gerehabiliteerd (ook wetenschappelijk) en uitgebreid vereerd, terwijl op haar grote tegenstandster uit die tijd, Fanny Blankers-Koen, karaktermoord wordt gepleegd. Zelfs haar kleinkinderen worden aangehaald om aan te geven dat deze vliegende huisvrouw eigenlijk maar een naar mens was.

Helemaal zonder reden is deze opzet niet (Fanny en haar man Jan Blankers speelden, met anderen, een uitermate dubieuze rol in de schorsing van Dillema), toch had Dohle er allicht verstandiger aan gedaan het geheel op iets nuchterder wijze te beschrijven. Nu druipt de opwinding en verontwaardiging rond deze (twee)strijd regelmatig tussen de zinnen door, en neemt Dohle wel erg vaak het uitroepteken in de hand om zijn misnoegen te botvieren. Ook qua tekstopbouw hapert het boek regelmatig; hier had wel wat beter geredigeerd mogen worden.

Fascinerend verhaal met genoeg boeiende (sport)feiten, maar zichzelf verliezend in de vorm. ( )