Ap Dijksterhuis

In dit boek reis je met de schrijver mee door vele Aziatische landen, van sommige had ik zelfs nog nooit gehoord. Hij combineert zijn eigen avonturen met stukken over de geschiedenis en cultuur van de bezochte plekken. Geschreven in een vlotte stijl met humor. Hij beschrijft hele heftige en serieuze zaken, maar ook moest ik vaak hardop lachen. Ik heb in totaal wel maanden (?) gedaan over dit boek, omdat ik het ook weer niet echt een echte pageturner vind. Ik vind het een heel mooi boek, maar door de soms hoge informatiedichtheid en véél indrukken, vond ik het prettig om niet meer dan een paar hoofdstukken per keer te lezen en er zo echt de tijd voor te nemen. Al met al zeker wel een aanrader als je van (lezen over) reizen houdt!… (meer)

Bart. Door: Ap Dijksterhuis.

Is een boek lezen omdat het de naam van je broer draagt een goed idee? Blijkbaar wel. Ik begon aan Bart, zonder verwachting en las het in één ruk uit.

Bart is het fictiedebuut van Ap en het smaakt direct naar meer. Hij weet je in een vloek en een zucht het verhaal in te sleuren, met oog voor detail en humor. Bart vertelt het verhaal van de 17-jarige Len die door zijn moeder wordt opgedragen om zich te ontfermen over de nieuwe (2 jaar jongere) buurjongen Bart.

Eerst doet hij dit met tegenzin (hij heeft al een vriend, Mitchell genaamd) maar al snel worden ze onafscheidelijk. Bart is speciaal, uniek en helemaal zichzelf. Hij verovert binnen onafzienbare tijd niet alleen Len’s hart maar dat van het ganse dorp (lees: het gehucht Leuvenheim). Hij jaagt een potloodventer weg, graaft een geheime bunker op, rijmt er op los én wordt verliefd op Romy.

Dit alles speelt zich af in de jaren ’80, de soundtrack van die tijd speelt de hele tijd op de achtergrond. Bart leest als een film die je in de openlucht kijkt, onder een dekentje, met een joint in je hand en de sterren boven je hoofd. Geniet er van! Ik wacht stiekem op een vervolg. Leuvenheim heeft mijn hart gestolen, net als zijn inwoners.… (meer)

Reisboeken zijn fijn om te lezen omdat ze reisinspiratie geven voor plekken waar je nog niet bent geweest en omdat ze je eigen reizen doen herleven. Dit boek, dat een reis beschrijft van Japan tot aan Georgië was voor mij in beide opzichten een feestje.

Dat wil nog niet zeggen dat dit ook een goed geschreven boek is. Het lijdt nogal onder het blogger syndroom: eindeloos doorpraten over de eigen ervaring zonder aan de lezer te denken. Is die ook zo geboeid door de vermoeidheid van de schrijver, of door de nukken van zijn medereiziger? Wat mij betreft had de eindredactie een heel stuk strenger gemogen. Dat had het boek wat compacter gemaakt en er meer tempo in gehouden.

In een poging om een overkoepelend thema mee te geven aan zijn reis probeert de schrijver speciaal aandacht te schenken aan de relatie tussen vrijheid en geluk in de landen waar hij doorheen reist. Tot een zwaarwegende conclusie leidt dit echter niet, het blijft bij wat mijmeringen gebaseerd op losse gesprekken die de schrijver voert met personen die hij vaak bij toeval treft.

Sterker is de schrijver wanneer hij als psycholoog bepaald gedrag van de mensen die hij ontmoet probeert te verklaren. En nog sterker als hij vol zelfspot zijn eigen blunders en lastige situaties beschrijft. De scene waarin hij op het nippertje een trein haalt op een groot Chinees station is hilarisch. Er hadden wat meer van dit soort luchtige en relativerende scenes in het boek mogen zitten!… (meer)