Neil Gaiman

Een boek vol citaten uit de Angelsaksische science fiction, kan dat boeiend zijn? En hoe lees je zoiets?

Neil Gaiman en Kim Newman hebben de citaten geordend in specifieke categorieën waarbij zo nu en dan een citaat ook nog van hun eigen commentaar werd voorzien. Het boek bestaat uit twee delen waarbij in het eerste de boekcitaten en in het tweede deel filmcitaten worden besproken. Ieder deel heeft zijn eigen categorieën met daarin weer subcategorieën. De citaten in een duidelijke context plaatsen maakt dat het heel leesbaar wordt.

Het meest moest ik lachen om het eerste hoofdstuk waarin blurbs (een pakkende korte tekst op de kaft van een boek om de aandacht van de kopers te trekken) worden opgesomd waaruit blijkt dat de schrijvers van deze blurbs het boek niet eens hebben gelezen of dat het zo algemeen is dat het op elk boek kan staan.

Door de manier van groeperen van citaten wordt duidelijk hoeveel clichés er in de science fiction zijn. Dit wordt heel duidelijk bij hoe de wetenschapper wordt neergezet of de vrouw of de held. Nu is dit boek van 1985 waardoor er ook wel een heel duidelijk tijdsbeeld van vroeger wordt weergegeven alhoewel ik het idee heb dat we van een aantal ingesleten ideeën nog niet bevrijd zijn. Wellicht interessant om een exercitie als deze nog eens te herhalen met modernere boeken.… (meer)

Een vijftien pagina's tellend e-boek met drie stripverhalen geschreven door Neil Gaiman en ik neem aan dat de tekeningen gemaakt zijn door Mark Buckingham. De stijlen van de drie verhaal verschillen nogal zowel verhaaltechnisch als tekentechnisch dat ik niet zeker weet of alles wel door Mark Buckingham getekend is.

Het eerste verhaal Feeders & Eaters beslaat het meest aantal pagina's en heeft de bekende fantastische horrorsfeer die van Neil Gaiman bekend is.
Het tweede verhaal heet Alan Moore Story waar in twee pagina's Alan Moore getekend is en daar zonder woorden in zwart wit tekeningen zijn avonturen beleefd.
Het derde verhaal beslaat slechts een enkele bladzijde en heeft als titel An Image to Maintain... waarin Mark Buckingham laat zien hoe hij aan een eindeloze stroom werk komt.

Omdat het zo weinig bladzijden beslaat is het meer een hap-slik-weg boekje. Toch blijft er iets hangen. En dat kan ook bijna niet anders met zulke grootheden als Neil en Mark.… (meer)

Het is wederom de HumbleBundle (https://www.humblebundle.com/) van Neil Gaiman uit 2015 die mij dit boek over Duran Duran in mijn schoot heeft geworpen. Het was in de tijd dat Neil Gaiman nog journalist was dat hij dit heeft geschreven en nog niet bekend was van The Sandman, American Gods en Good Omens. In interviews spreekt hij meestal met schaamrood op de kaken over dit boek en dat maakte me dan wel weer nieuwsgierig.

De jaren tachtig is de tijd dat ik zelf een tiener was. Een vriendin had de LP Rio van Duran Duran gekocht en daarom had ik het op een cassettebandje. Ik vond het wel leuk en het was heerlijk meezingen met de teksten die ik had overgeschreven en uitgetypt. Niet dat ik wist wat het betekende maar dat deed er niet toe. De band zelf interesseerde me niets en in andere LP's van hen heb ik me dan ook niet verdiept.

Bij het lezen van dit boek heb ik de nummers en video's opgezocht die beschreven zijn en auw, wat is deze muziek lelijk oud geworden. En ook de video's zijn het aanzien niet meer waard. Voor die tijd was het vast nieuw en baanbrekend maar voor deze tijd ziet het er zo gemaakt en nep uit dat het alle mysterie die er misschien destijds was, helemaal wegneemt. Wat ik nu zie is een jongensband die wel heel graag beroemd wil zijn. En dat is eigenlijk ook wat er in dit boek het meest naar voren komt. Het is niet de liefde voor muziek maar de gretigheid naar aanbeden worden die de band groot heeft gemaakt. En ja, de hormonen van jonge meisjes die doen het daar goed op.

Al was het dan tandenknarsend om dit allemaal te lezen en pijnoorig en -oogig om naar te luisteren en te kijken. Toch heb ik er geen spijt van om ook weer eens naar mijn eigen tienerjaren teruggebracht te worden en me te herinneren hoe ik totaal in muziek op kon gaan waarbij ik uren in kaarslicht en wierookgeur met mijn multimap met teksten op schoot zat te zingen.… (meer)

Gods & Tulips bevat drie speeches van Neil Gaiman die hij schonk aan het CBLDF (Comic Book Legal Defence Fund). Samen met illustraties van drie verschillende striptekenaars een zeer lezenswaardig boekje.

In Good Comics verhaalt Neil Gaiman waarom je goede strips moet verkopen en strips niet moet zien als een investering. Grappig dat hij hierbij het voorbeeld aanhaalt van het Hollandse tulpendebacle enkele eeuwen geleden waarbij mensen hun hele hebben en houwen gaven voor een tulipbol tot ze opeens niets meer waard waren en men alleen nog een bloem kon laten uitkomen.

On Signings is een handleiding voor mensen die signeersessies willen gaan organiseren. Ook zeer lezenswaardig voor hen die het niet willen gaan doen. Het is een mooi kijkje in het leven van schrijvers.
Ik moest ook gelijk denken aan Leren Signeren van Peter de Wit maar dat zijn dan juist tips voor de schrijvers zelf als ze gaan signeren.

Writing is de laatste speech in dit boekje waarin Neil Gaiman de voors en tegens bespreekt bij het schrijven voor strips. Net zoals zijn anderen speeches is deze doordrenkt met eigen ervaring en daarmee grappige anekdotes.

Als je ooit Neil Gaiman hebt horen spreken dan is het zeer eenvoudig om hem ook in je hoofd te horen terwijl je deze speeches leest. Op een of andere manier voelt het heel vertrouwd en is het fijn om me in onder te dompelen.… (meer)