Maggie O'Farrell (1) (1972–)

Het huwelijksportret. Door Maggie O’Farrell.

Een nieuwe O’Farrell! Met een prachtige cover trouwens. En, net als in Hamnet, weer een verhaal over een boeiende vrouw die in de schaduw van de geschiedenis schreeuwde om een prachtig portret, in de vorm van een boek.

Dit keer lezen we meer over Lucrezia di Cosimo de’Medici die in 1560, op vijftienjarige leeftijd, haar thuis in Florence moest verlaten om te trouwen met de veel oudere Alfonos II d’Este, tegen die tijd hertog van Ferrara. Lucrezia is een geweldig slimme, getalenteerde (vooral schilderend), moedige, ondeugende, sterke vrouw. Hoewel vrouw, meisje. Er brandt een hevig vuur in haar dat maakt dat ze een opstandige dochter en later echtgenote is, hoewel ze haar best doet om sociaal aangepast te zijn. Maar haar ware, vurige, aard smeult onuitroeibaar in haar. Zo jammer dat haar omgeving haar altijd probeerde te temmen.

In Het huwelijksportret leren we haar kennen als kind én lezen we tussendoor over haar huwelijksjaar. Jawel, zij zal maar 1 jaar gehuwd zijn. Hoe dat komt moet u vooral zelf lezen in dit donkere, meeslepende boek dat (net als Hamnet) schreeuwt om een verfilming. Of maak er ineens een serie van. Zoals de nieuwe serie van Sisi. Nog meer aandacht voor de geweldige Lucrezia is alleen maar terecht!

Ik ben O’Farrell zo dankbaar voor haar verhaal, dankzij haar kroop ik helemaal in het hoofd en lichaam van een vrouw die in tijd en plaats mijlenver van mij afstaat. Is het Huwelijksportret beter dan Hamnet? Nee. Punt. Maar dat kan ook niet want Hamnet was echt fenomenaal. Ik las het midden in de eerste lockdown dus toen kwam het ook anders en intiemer binnen. Alles van Maggie is een aanrader. Eén waarschuwing: wie in dit boek begint moet tijd in de agenda vrijmaken want je kan het niet wegleggen; verslavend leesvoer!… (meer)

De titel van dit boek is zowel een vloek als een zegen. Van in het begin is de link met William Shakespeare duidelijk, al wordt zijn naam in het boek nergens genoemd (O’Farrell houdt het op ‘de Latijnse leraar’ of ‘de vader van de jongen’, een herhaling die op de duur erg vervelend wordt). En voor zo ver dat nodig was had de blurb zelfs helemaal niks meer aan de verbeelding overgelaten. Ook ik plaatste dit boek op mijn leeslijst omdat het verhaal draait om de bard van Stratford upon Avon. Maar als je dan verwacht dat je meer inzicht gaat krijgen in de psyche van Shakespeare, dan kom je – op de laatste drie pagina’s na - grotendeels bedrogen uit.
In dit verhaal is William de grote afwezige (letterlijk), en draait het eerder om Agnes, zijn echtgenote. Die wordt door de auteur neergezet als een soort magische vrouw, die alles van geneeskundige kruiden weet, de natuur doorgrondt en zelfs de toekomst kan aanvoelen door in het vlies tussen de duim en wijsvinger van andere mensen te knijpen. Op zich is het wel aantrekkelijk dat O’Farrell haar als ‘aardse’ tegenpool schetst van de geniale dromer die haar man is, maar Agnes werd daarmee voor mij iets te veel een 21ste -eeuwse wicca. Ook de hele aanloop van het verhaal, met de ziekte van Judith, de tweelingzus van Hamnet, en de flashback naar hoe William en Agnes elkaar ontmoetten, deed me iets te veel aan als een aardig historisch verhaal in 16de-eeuws Engeland, zonder meer.
Maar dan is er de dood van Hamnet (veroorzaakt door een beetje een ongeloofwaardige twist in het verhaal, maar goed). De tweede helft van het boek beschrijft de rauwe gevoelens van rouw bij Agnes en de ogenschijnlijke onverschilligheid van ‘de man op afstand’. Hier haalt O’Farrell haar sterktste proza boven, met heftig psychologisch inzicht. Dit tweede deel maakt veel goed van wat ze in het eerste deel verknoeide. Maar het slot, waar ze een band met het toneelstuk Hamlet suggereert, als finale ontknoping, neen, ook daar had ze me niet mee.
Dit is zeker geen slechte roman, maar de hoge verwachtingen werden niet ingelost.… (meer)