Hans Rosenfeldt (1) (1964–)

Sebastián Bergman, een Psycholoog is de centralef figuur in deze spannende detective.
Hij is eenzaam, niet in staat met anderen samen te werken, heeft in de Tsunami (2004) zijn vrouw en dochtertje verloren en kan daar niet over heen komen. Het enige dat hem soms wat soelaas biedt is seks, voor één keer met allerlei verschillende vrouwen.
Hij wordt min of meer op eigen verzoek bij een op te lossen zaak gehaald van de dood van een 16 jarige jongen. Er zijn allerlei verwikkelingen. Sebastians moeder is overleden en hijvindt een brief van een vrouw die hem zoekt omdat ze zwanger is. Dat verhaal, de vraag of hij dus nog een kind heeft, wie dat zou kunnen zijn en of hij een rol zou kunnen en willen spelen in haar leven speelt een grote rol.… (meer)

Hans Rosenfeldt is één van de scenarioschrijvers van een aantal TV-series, waaronder het beroemde The Bridge. Wolfzomer is zijn eerste roman. Een roman, die op een bepaalde manier toch aanvoelt als een scenario. Voor een TV-serie.

Het verhaal - dat nauwelijks in het kort is samen te vatten, zoveel verhaallijnen en karakters zijn er in het spel - speelt zich af in het Noord-Zweedse plaatsje Haparanda. Dit ligt pal aan de grens met Finland en dient als doorvoerhaven voor allerhande illegale producten en diensten. Het is zomer, dus donker wordt het nooit. Typisch een seizoen waarin donkere zaken aan het licht komen.

Het verhaal begint met de vondst van een dode, mogelijk vergiftigde wolvin. Dat is op zich niet zo opzienbarend; er worden wel vaker wolven vergiftigd. Blijkbaar speelt de discussie over de wolf in Zweden net zo goed als nu in Nederland. Wat wel opzienbarend is, is dat de wolvin kort voor haar dood gegeten blijkt te hebben van een mens. De wolvin speelt verder geen rol van betekenis meer in het boek, maar gezien de titel én de prachtige vormgeving van dit boek, noem ik haar hier toch even.

Wie is de mens, waarvan de wolvin heeft gegeten? En als hij dood is, waar is hij dan? Dat is het eerste vraagstuk waar de lokale politie voor staat. Maar al snel verandert het vraagstuk in: waar zijn het geld en de drugs die de dode man bij zich gehad moet hebben? Dat is een vraagstuk waar niet alleen de lokale politie mee bezig is, maar ook de oorspronkelijke eigenaar van de drugs, een Russische maffioso, die contractmoordenares Katja naar Haparanda stuurt, om de drugs terug te halen en de dief om zeep te helpen.

Bij het vertellen van dit verhaal voert Rosenfeldt vele personages ten tonele, die links of rechts allemaal met elkaar te maken blijken te hebben, soms op verrassende wijze. Het perspectief wisselt steeds, waarbij Hannah, een lokale politieofficier, Katja, de Russische huurmoordenares, en Sandra, die meer weet over de drugs en het geld, de belangrijkste terugkerende personages zijn. Maar zij zijn niet de enige vertellers. Hun stemmen worden afgewisseld door die van vele andere betrokkenen en zelfs door die van de stad Haparanda zelf, die een soort vogelvluchtstijl over zichzelf vertelt.

De vele vertelstemmen maken het verhaal afwisselend, maar ook een beetje chaotisch. Ook omdat niet alle personages een duidelijke rol in het verhaal spelen. Sommige worden ten tonele gevoerd zonder duidelijke reden, bijna alsof ze pionnen zijn, die vast klaargezet moeten worden voor een tweede boek in de serie. En hoewel we als lezers al snel weten waar de drugs en het geld gebleven zijn (de politie ontdekt het uiteindelijk ook), start Rosenfeldt tegelijk sub-plots op die aan het eind als open eindjes blijven bungelen.

Het verhaal voelt hierdoor als onaf. Als een TV-serie op het einde van seizoen 1, waarbij je als kijker met genoeg vragen moet blijven zitten om ook seizoen 2 te gaan kijken. Die parallel met TV-series valt op meer manieren te leggen. Want net als in een typische Scandinavische serie hebben we hier te maken met een flink aantal verhaallijnen, die op zeker moment samen zullen komen. En met een door de politie op te lossen vraagstuk dat steeds een beetje gecompliceerder wordt. Met cliffhangers. En met een grote verscheidenheid aan personages, die heel specifiek omschreven worden. Het zou mij niks verbazen als we Wolfzomer over een paar jaar op Netflix kunnen bekijken.

Al met al een spannend en goed leesbaar verhaal, dat ik met veel plezier (en een aantekeningenboekje voor de vele namen!) heb gelezen. Maar net niet lekker afgerond.… (meer)

In het plaatsje Torsby wordt het echtpaar Karin en Emil Carlsten en hun twee zoontjes Georg en Fred op gruwelijke wijze vermoord. Commissaris Erik Flodin heeft een verdachte op het oog die hij echter na ondervraging weer moet laten gaan. De zaak is gecompliceerd en daarom roept Erik de hulp in van de Nationale Recherche. Torkel Höglund vertrekt met zijn team naar Torsby en daar ontdekken zij dat er nog iemand in het huis aanwezig moet zijn geweest die mogelijk alles heeft gezien en daarom een belangrijke getuige is.

Het meisje, Nicole, is echter gevlucht en als Sebastian Bergman, die met Torkel Höglund naar Torsby is gereisd haar vindt, blijkt dat ze niet wil spreken. De moordenaar is van haar bestaan op de hoogte en wil haar het zwijgen opleggen.

Het stille meisje is het vierde deel van de zogenaamde Bergmankronieken. De eerste drie delen (Wat verborgen is, De discipel en Het familiegraf) waren grote successen. Twee boeken zijn inmiddels onder de titel Den Fördömde verfilmd met de acteur Rolf Lassgård in de hoofdrol. In de nieuwe thriller wordt voortgeborduurd op de eerdere boeken. Het straalt dezelfde sfeer en toon uit. Het verhaal is niet spectaculair maar slecht is ook niet. Een gruwelijke moord op een gezin, een getuige die de dader kan aanwijzen maar zo getraumatiseerd is dat ze niet meer wil praten en een onderzoeksteam dat geen stap verder komt. En dat alles omlijst met de persoonlijke beslommeringen van de hoofdpersonen. Sebastian is nog steeds de onsympathieke en botte psycholoog die beledigt en zich ver verheven voelt over iedereen, Anja die de nodige woede voelt nu haar vader niet haar vader blijkt te zijn, Billy die onbekende en uiterst donkere gevoelens bij zichzelf ontdekt en zo is er meer.

Toch is er in dit verhaal ook een kant van Sebastian te zien die hem in een ander daglicht stelt. Hij ontdekt dat sinds de dood van zijn dochtertje het leven verder is gegaan terwijl hij in het verleden is blijven steken. Hij is niet de enige die te maken heeft met gevoelens van verlies, dood en schuld. Het is een ontdekking die Sebastian verrast. In het gemeenschappe0lijke kun je troost en energie vinden.

Het verhaal ontwikkelt zich in een rustig tempo en verliest langzaam aan glans en spanning totdat zich een aantal interessante ontwikkelingen voordoen en door deze nieuwe impulsen wordt het naar een hoger plan getild. Het gevaar dat de Bergmankronieken aan slijtage ten onder zouden gaan wordt hiermee door Hjorth Rosenfeldt kundig afgewend. Deze nieuwe ontwikkelingen maken nieuwsgierig naar het volgende deel, dat in Zweden al op de markt is.

Het stille meisje is een thriller die aanvankelijk lijkt te verzanden in teveel van hetzelfde maar aan het einde de nodige verrassingen kent waardoor het verhaal uiteindelijk toch overtuigt.… (meer)